Mabuti naman at tila nabalik sa kanilang huwisyo ang mga awtoridad at nakinig sa aking protesta na huwag ituloy ang naturang balakin na pagsasara at paglilipat ng serbisyo ng Malacañang Clinic sa kampo ng Presidential Security Group. Kung nangyari ito, libu-libo sana sa ating mga mahihirap na kababayan ang nawalan ng pagkakataong makitikim ng libreng serbisyong medikal na ipinagkakaloob ng Malacañang Clinic.
Partikular na malapit sa aking puso ang may 15 dialysis machine sa naturang klinika na pinagsikapan kong mailagay doon upang makapagbigay ng libreng serbisyo sa hanay ng mga kapuspalad nating mga kababayan noong si Pangulong Erap pa ang nanunungkulan sa Malacañang.
Bilang medical practitioner at matagal na kaagapay ni Pangulong Erap sa pag-angat ng kabuhayan at pagtitiyak ng kalusugan ng ating mga kababayan, mayroon akong first hand experience kung gaano kabigat sa bulsa ng mga mahihirap ang pambayad para sa isang dialysis session. Sabihin pa, napipilitan ang mga mahihirap na ipambayad sa dialysis session (P3,000 pataas) ang perang dapat sana ay pambili ng pagkain ng kanilang pamilya.
Sa pagdalaw ko sa klinika, may panghihinayang na nagbalik sa aking isipan ang ilang magagandang plano na dapat sana ay naipatupad na ng administrasyong Estrada kung hindi nga lamang sapilitan at ilegal siyang tinanggal sa puwesto ng kanyang mga kalaban sa pulitika may anim na taon na ngayon ang nakararaan.
Sa kaalaman ng ating mga kababayan, dapat sana sa panahong ito ay mayroon nang mga dialysis machine sa bawat regional, provincial at government run hospital sa buong bansa na libreng magagamit ng mga mahihirap. Ito ay kasabay ng programang pagpapababa sa mga presyo ng gamot at mga programang pangkabuhayan ni Pangulong Erap upang matiyak na malusog at masagana ang kalagayan ng mga Pilipino.
Hindi man nabigyang katuparan ang mga balaking ito sa ngayon, umaasa pa rin ako, sa patnubay ng Poong Lumikha, na ang lahat ay magkakaroon din ng katuparan sa tamang panahon.