At marami ang babati pagka’t siya’y pambihira;
Sa panahon natin ngayon natatangi kanyang ganda,
Sa maraming suliranin lagi siyang nakatawa!
Ang araw ng pagsilang n’yanang sandaling matalastas.
Sinikap ko na sa hardin ay mamitas ng bulaklak;
Upang kahit iyon lamang sa kanya ay mailagak
Ang matapat na pagbati na sa puso nagbubuhat!
Pero bakit ang bulaklak nang akin nang pipitasin,
Ay ano ba’t sinansala ng sariling salamisim?
Paruparo at bubuyog ayaw akong palapitin
Pagka’t sila’y nanibugho sa matapat na layunin!
Nang mabigo sa bulaklak yaong dagat ang sinisid,
Upang sana kahit perlas yaong aking maisulit;
Kung ang perlas ay maganda ito’y aking tutuhugi’t
Sa leeg ng aking mahal ay kwintas kong isasabit!
Subali’t din nang ang perlas sa pusod ng karagatan,
Ay akin ng mahagilap ay bigla pang nabitiwan;
Pagka’t ako’y sinansala ng pating na nangaglisaw,
Pati pala mga isda’y kontra sa ‘king pag-aalay!
Kaya ngayo’y heto ako ang handog ko’y tula na lang
Na sarili at hindi ko — pinulot lang sa kung saan;
Ito’y handog na kasama yaring puso’t gunam-gunam,
Pagka’t ito lamang mutya ang tangi kong kayamanan!