"Titong, ano ang gagawin mo kung magkakaroon kang bigla ng dalawampung libong piso?"
"Hihimatayin ako sa tuwa, Doktor."
"Ang ibig kong sabihin ay ano ang pagkakagastusan mo?"
"Pagagandahin ko itong bahay kubo. Gagawin kong semento."
Hindi ko inaasahan ang kanyang sagot. Ang akala ko’y gagastusin niya sa pag-aaral ng kanyang mga anak.
"Bakit?" tanong ko.
"Nakakahiya na ang bahay ko dahil sira-sira na."
"Pero bakit semento, di ba mas maganda ang bahay kubo. Presko at hindi maalinsangan."
"Totoo ang sinabi mo, Doktor. Pero ang kawayan at kahoy ay inaanay. Pero ang semento ay permanente. Pag dumating ang bagyo ay hindi basta magigiba."
"Ano ang bubong ng bago mong bahay?" tanong ko pa.
"Siyempre’y tisa, para permanente na. Hindi binubukbok at inaanay. Hindi rin kinakalawang."
"Pero mayroon kang problema," sabi ko.
"Ano po iyon, Doktor?"
"Pag naging semento at tisa ang bahay mo hindi mo na maililipat o mabubuhat ng "bayanihan" gaya ng bahay kubo mo."
Nag-isip si Titong at sumagot, "Oo nga, at saka isa pa, wala akong dalawampung libong piso."