Ang duwende

Gikasab-an si Panyong sa iyang asawa nga si Hilda tungod kay sa buwangan, ang kwarta nga igpapalit og bugas naapil sa pagpusta. Mao nga naghinuktok sa karaang kahoy sa akasya.

Apan sa wala damha may nagpaingon nga bagang aso ni Panyong. Niigpot siya kay nahanaw sa iyang panan-aw.

Wala magdugay may kasikas sa iyang luyo. Dali niyang gilingi, ug nakita ni Panyong ang duwendeng tisoy nga nagdala’g manok nga puwa. Unya nakig-amigo kaniya.

“Migo, ayaw’g hinuktok diha!” Sa duwende. “Nia dawata kining manok nga puwa ug makwartahan ka niana!”

“Duwende, salamat sa imong paghatag sa manok nga puwa!” ni Panyong.

Kilab ang dagan sa mga adlaw na sapian na si Panyong tungod sa manok nga way kapildihan ug nagpatukod og karenderiya. Unya pagkasunod adlaw may usa ka inano nga tigulang lalake nga nangayo’g pagkaon. Unya wala gyud hatagi  kay kalka’g ang buhok ug lago. Gani iya pang gisuntok ang ulo ug sa dayong lakaw gipatiran ang sampot niini.

Sayo sa buntag nahimong agiw ang karenderiya ni Panyong ug nahanaw ang manok nga pula. Nahinumdom siya sa inano nga iyang gidagmalan. Dinhi nagsugod nga nagbasol si Panyong sa bati nga binuhatan.

Wa maglangan nisakit ang iyang ulo ug sampot hangtod nga gituboan og sungay ug ikog. Taudtaod naigpot si Panyong kay may aninipot nga teknikolor nga nagpaingon kaniya.

Ug sa diha naa na sa iyang atubangan ningsiga ang iyang mga mata, kay ang aninipot nahimong duwende nga maoy tag-iya sa manok nga  puwa.

“Migo, wala ka molampos sa akong pagsulay!” Sa duwende. “Kanang imong nahiaguman dili na kana mahibalik sa naandan, kay ngil-ad ka’g batasan.”

“Duwende, pasayloa ko!” ni Panyong.

“Dili ka angayan nga mahimong adunahan, kay dili molingi sa gigikanan nga kabos. May’ng masayod ka nga kadtong imong gidagmalan, mao ako nga nagtakoban nga inano!” Matud sa duwende dayong kahanaw.