Jezebel - Gula 191

“May katarungan g’yud diay nga pangitaon mo si Jezebel, Edward,” nagkanayon si Manong Teban ang tiyo ni Edward.

“Mura man diay og artista kini si Jezebel.” Mikatawa si Edward. Ako igo lang mipahiyom. “Igo na kanang inyong panagtabi,” mibadlong ang iyaan ni Edward.

“Papahuwaya una si Jezebel. Nasayod ko nga gikapoy siya. Ikaw na ang bahala kaniya, Edward.”

Gidala ko ni Edward ngadto sa lawak nga maoy gihatag kaniya sa iyang iyaan isip iyang katulganan. Hamugaway sa duha ka tawo ang mao nga kuwarto.

“Dinhi ta’ng duha,” nagkanayon si Edward. “Buotan kaayo ang imong uyoan ug ang iyang asawa no?” nako pa nga wala manumbaling sa iyang gisulti.

“Wa lang sila mangutikuti kun ngano’ng may kuyog ka’ng babaye. Hasta ‘sab ang imong ig-agaw, mga buotan ‘sab sila.”

“Nasayod na sila’ng daan nga nangita ko nimo mao’ng wala na sila’y ik,” matud ni Edward. “Abi mo, Jezebel nalipay kaayo ko nga nakit-an ko na ikaw.”

Unya iya ko’ng gigakos. Gusto unta ko niya’ng hagkan apan giwakli ko siya.

“A-ayaw, Edward,” giingnan ko siya. “Ngano man?” misukit siya. “Gimingaw na ko nimo Jezebel, busa...” “Basta di ko...” (Sumpayan)