Patay nga nabuhi pa

Gipunit ni Andro ang panit sa saging hinog nga gilabay sa bata. Milingkod siya sa usa ka suok ug gisugdan pagkaon ang panit.

“Oy! Noy! ayaw na’g kan-a kay panit na,” matud sa bata. “O, niay saging, imo na ning tanan.”

“Daghang salamat kaayo, Dong. Gutom kaayo ko kay pila na ka adlaw nga wala ako’y kaon. Isalin ko na lang ning imong hinatag para ugma  ug panit lang ang akong kan-on karon.”

“Ayaw Noy. Ilabay nang panit kay dad-on taka sa amo -- tuay daghang pagkaon, dili lang saging.”

“Hain man diay ang inyo, Dong?”

“Naa ra diha,” tudlo sa bata, “ikaw -- hain man diay ang inyo?”

“Kaniadto, 20 na ka tuig, duol ra usab ang amo dinhi.”

“Sige Noy, tana kay maluoy gyud to si Lolo nimo ug hatagan ka og daghang pagkaon.”

“Nganong mohatag man si Lolo nimo, Dong?”

“Maloloy-on ang akong Lolo Noy. O, naa ra ang amo.”

Pagkakita ni Andro sa balay nga gitudlo sa bata nahasibog siya. “Dili na lang ko mokuyog nimo, Dong.”

“Nia na ta Noy, naa si Lolo, migawas sa gate.”

“Jun, kinsa man nang imong kuyog?” Nangutana ang apohan sa bata.

“Ako siyang higala, Lo. Pila na kuno ka adlaw wala siya’y kaon.”

“Oy! Nakaila man ko niya,” nahikurat ang tigulang.

Miluhod gilayon si Andro sa dakong pagpa-ubos sa atubangan sa iyang amahan ug namulong.

“Isipa nga ako usa sa imong mga sulugoon nga dili takos bisan sa paghugas sa imong mga tiil.”

Midaligdig ang mga luha sa tigulang.

“Tindog Andro kay dugay ka na nakong gipasaylo.”

“Apan akong giwaldas ang katigayonan nga imong gipiyal kanako. Dili ako takos nga tawgon nga imong anak.”

“Kinsa man diay siya, Lo?” Nangutana ang bata.

“Siya ang nawala kong anak -- manghud sa imong amahan. “Igme, Tibo,” gitawag sa tigulang ang duha ka sulugoon. “Pag-ihaw mo og mga baboy ug baka kay magkombira ta.”

“Unsa may okasyon, Nyor?”

Ang akong anak dugay nang namatay nabuhi pag-usab,”  dayong gakos sa tigulang kang Andro. (Kataposan)