Maria Magdalena

Gula 217

Nakahunahuna kong maglulinghayaw sa siyudad. Maong miadto ko sa dakbayan sa Cebu City. Nag-ferry boat ko sa akong pag-adto aron medyo dali ra ang akong biyahe.

Gikan sa pier, miadto ko sa Santo Niño Church. Ug gikan sa Sto. Niño Church misakay ko’g jeep nga biyahe og SM City. Pag-abot nako sa SM, mideretso ko sa foodcourt aron mokaon.

Paghuman nako og kaon migawas ko sa foodcourt ug nagsuroysuroy nanan-aw sa mga displays. Wala ko’y planong paliton mao ray akong gusto ang mag-window shopping.

Unya, smatang nagpadayon pa ako sa pag-window shopping, dihay kamot nga mitugpa sa akong abaga. Milingi ko aron pagsuta kinsay tag-iya sa maong kamot. Ug nakugang ko. Si Bob ang akong nakita.

Wala ko kasabot sa akong gibati. Kalit lang kong gikulbaan dihang nakita nako si Bob. Nakalitan ko pag-ayo. Wala ko magdahom nga magkakita kami.

“Thanks God nga nagkita na gyud ta,” nagkanayon si Bob. “Mahimo bang mangita ta’g dapit nga magkasulti ta’g maayo?”

“U-unsay imong tuyo?” Gipangutana ko siya.

“Importante kaayo,” niya pa. “Please...”

Naghinuktok ko sa makadiyot. Unya nakahukom kong pakigsultihan si Bob aron mahusay na ang tanan. Bisan bag-o pa kong nahuman og kaon, apan misulod na usab kami og kan-anan, sa Ice Castle. Miorder si Bob og pagkaon.

“Halo-halo na lay ako,” giingnan ko siya. “Bag-o ra ko nakahuman og kaon.” -- Sumpayan pa