Maria Magdalena

Gula 209

Wala na manguti-kuti si Neggar. Ug tungod ba kaha sa iyang kalipay, iya kong gigakos ug gihagkan.

“Unya,” matud ni Neggar, “mamalit ta’g imong mga gamit gikan nato dinhi.”

Nalipay kaayo si Neggar. Makita kini sa iyang panagway.

“Segurado ka na ba gyud sa imong hukom, Maria?” Gipangutana ko ni Neggar.

“Wa ka ba diay motuo nako?” Gipangutana ko siya’g sumbalik.

“Gusto lang kong makaseguro. Tingali’g mausab pa ang imong desisyon? O ba kaha, magbasol ka sa imong dali nga hukom.”

“Di mahitabong magbasol ko, Neggar, basta imo lang kong mahalon ug panggaon.”

Igo lang mipahiyom si Neggar. Unya gitutokan niya ang akong mga mata.

Kay nagkasinabot na man mi, mihukom si Neggar nga mamauli na kami paingon sa Lapulapu City sa iyang gipuy-an. Nanakay dayon kami og taxi paingon sa SM City aron mamalit mi og akong mga gamit. Tungod kay tapot sa lawas ra gyud ang akong dala.

“Mabalaka gyud ang imong parents nga wala ka mopauli sa inyo,” nagkanayon si Neggar dihang nagsakay kami sa taxi paingon sa SM.

“Nasayod ko,” maoy akong tubag. “Ako lang tawgon si Mama Linda sa iyang cellphone. Pahibaw-on ko sila nga mikuyog ko nimo.”

“Di kaha sila masuko?”

“Posibleng masuko gyud. Pero gibuhat ko kini kay kun mananghid ko nila, nakaseguro kong dili sila mosugot nga makig-live in ko nimo.” -- Sumpayan pa