Maria Magdalena - Gula 155

Gusato kong ipakita kang Raffy nga wala nako ikahimuot ang pagpakita niya’g sobrang belib sa iyang kaugalingon.

Gitunol ni Raffy ang binukhad niyang palad ngari nako aron makiglamano. Apan wala ko dawata ang iyang kamot. Gitalikdan hinuon nako si Raffy ug milakaw balik sa session room sa among parokya. Bisan giunsa ko niya’g sangpit, wala ko gyud siya paminawa. Mipaspas ko’g lakaw nga wala’y lingilingi. (Bahala na si Raffy sa iyang kinabuhi).

Pagkaugma, mikuyog na sab ko ni Papa sa simbahan. Ug sa wala pa magsugod ang misa miadto ko sa CR aron manamin. Apan sa akong paggawas gikan sa CR, nakalitan ko dihang mao say paggawas ni Raffy gikan sa pikas CR. Wala na koy panahon sa paglikay kaniya.

Nagkasulti mi sa makadiyot.

“Nahasol ko sa atong panaglalis gahapon, Maria,” ni Raffy pa. “Wa ko makatulog kagabii tungod sa sobrang kahasol.”

“Nganong mahasol man ka?” Giingnan ko siya. “Di ka man alkanse nako. Nakatilaw ka sa akong ka lami bisan wala tay relasyon.”

“Di kana maoy akong punto, Maria. Gusto kong masayod ka nga nadutlan na ko nimo. Di ko gustong makabaton og gap ang atong pagtinagdanay.”

“Ikaw man gud. Sobra ra ang belib mo sa imong kaugalingon. Kumo kay naangkon mo na ang akong pagka-babaye, gusto na ko nimong diktahan kun unsay akong buhaton.” -- Sumpayan pa