Maria Magdalena

Gikan sa akong ngabil, mao na usay iyang gihagkan ang punoan sa akong dalunggan ug dayon ngadto sa akong liog. Gipasagdan ko lang si Elizar samtang akong gibati ang kalalim.

“H-husto na,” matudko. “Ingon ka kausa lang. Makit-an gani ta dinhi.”

“Pasagdi lang god ko,” ni Elizar pa kang kinsang dila mitila sa akong liog.

Subling giukuban ni Elizar ang akong mga ngabil. Unya mikiat ang iyang mga kamot sa pagpanghikap sa akong lawas.

Unya, mihunong sa makadiyot si Elizar. Iya kong gikuptan ug giguyod paingon sa luyo nga bahin sa waiting shed. Gipasandig ko niya sa punoan sa gemelina. Dihang nakapahimutang na ko, gihagkan na usab niya ang akong mga ngabil.

Gikan sa ngabil, miaginod ang iyang paghalok sa akong liog ug sa dughan kay natangtang na man niya ang mga botoses sa blouse nga akong gisul-ob.

Gigamhan na ko’g maayo sa tumang kalalim sa gihimong pagana ni Elizar. Gipasagdan ko na lang siya. Mipiyong ko tungod sa kalim nga akong gibati. First time kanako ang nahitabo. Busa dili ko suheto kun unsay sunod nga iyang buhaton.

Kay nagsul-ob ra man ko’g sayal, kadali rang nagunitan ni Elizar ang nipis nga panapton nga maoy nag-amping sa akong tinaguan. (Sumpayan pa)