Goodbye is not Forever Gula 95

Gihapuhap sa iyang papa Victor ang likod ni Vanessa. Gibati niya ang tumang kaluoy sa anak. Gitupsan ang iyang balatian sa tumang kahingawa nga nagpalandong sa kahimtang niini nga nahisugamak sa usa ka dako ug mabug-at nga suliran.

Napiyong nga wala tuyoa ni Mr. Santos ang iyang mga mata. Wala siya masayod kun unsay matahom nga mga pulong nga angay niyang isulti aron moluag ang gibati sa iyang anak nga si Vanessa. Nasayod siya nga wala pay tambal nga nadiskubre nga makaayo sa maong sakit nga mitakboy sa iyang anak.

Kun aduna lang untay mahimo ang kuwarta, andam sila nga mogasto basta mamaayo lang si Vanessa. Andam silang mahimong kabos basta maluwas lang ang iyang anak gikan sa kamatayon. Gimahal niya si Vanessa. Managsama sila si Mr. ug Mrs. Santos nga nagpangga sa ilang anak.

“Pa, pasayloa ko,” miumod si Vanessa sa dughan sa iyang papa Victor.

“Wala kay angay pangayoan og pasaylo, Anak,” bugnaw gihapon ang tingog sa iyang papa Victor. Gihapyod niini ang buhok ni Vanessa. “Wa kay sala niining hitabo. Kay ang tawo dunay katungod sa iyang kaugalingon, ug duna siya’y kaugalingong desisyon.”

“Kun nasayod pa akong daan nga ingon niini ang akong dangatan, maayo pag namatay na lang ko sa una,” nauyog ang lawas ni Vanessa sa subsob nga pagbakho. “Wala ko magdahom nga ang lalaki nga akong gihigugma sa una mao diay makahatag kanako’g sayo nga kamatayon.” -- Sumpayan pa