Mga luha nga misagol sa ulan

Ning mga orasa sa kahaponon ania na sab si Kristina nanambo dinhi ning ilang bentana ug layo kaayo ang labog sa iyang panan-aw. Matag karon ug unya mopasiklap siya sa punoan sa kaymito nga diha sa ilang tugkaran.

Namunga na usab kini ug sa sunod bulan makatilaw na sab unya siya ug ang iyang anak nga si Dondon sa hinog nga bunga niini. Oo, mga bunga nga alang kaniya makapahinumdom lang kaniya sa ilang kagahapon ni Ruben.

Ug diha sa ilawom nianang maong punoan sa kaymito matag hapon maglingkodlingkod sila sa lingkoranan nga kawayan nga si Ruben ra usab ang nagbuhat. Pagkanindot handumon sa kagahapon apan sakit palandongon ilabi na nga ang binuhat nga iyang gimahal ug gihigugma kalit lang nahanaw sa iyang panan-aw.

Tulo pa ka tuig niadto si Dondon dihang kalit lang mibiya si Ruben kanila nga wala lang gani kini magbilin bisa’g sulat nalang kun asa kini mopaingon. Tingali wala na kini gugma kaniya o kaha wala na sab kini pagmahal sa ilang anak nga si Dondon.

Karon, dako na si Dondon. Teen-ager na. Ug hapit na mograduwar sa high school. Hinuon, sa pagbiya ni Ruben nagbilin kini’g dakong kantidad nga salapi. Ug mao kini karon gastohon alang sa pagtungha ni Dondon kun tua na kini sa kolehiyo.

Alang kaniya, wala siya masila’g kang Ruben, gani matag abot sa orasyon iyang iampo sa Ginoo nga unta mopatim-aw pagkalit si Ruben aron iya nang makita si Dondon nga ulitawo na ug liwat ra ba kaayo kini kang Ruben. Nahinumdom siya sa gisulti ni Ruben kaniya samtang nanglingkod sila niadto sa ilawom sa kaymito. Matud pa niini:

“Mitungha ako kanimo, Kristina, nga sama sa ulan ... ug mopatim-aw lang unya nga sama sa ulan...” niini pa.

“Wa ko ikaw hisabti, Ruben, kinsa kaman gayod diay. Bitaw, kalit ka lang mipatim-aw dinhi sa amoa maong nagkita kita. Taga diin ka man? Unsa man ang matang sa imong pagkatawo?” niya pa usab.

Igo lang mipahiyom si Ruben niadto nga mihalok sa iyang mga ngabil. Unya kay kamao man kining mogitara, mokanta dayon kini nga siya ra sab ang moduyog. Ang awit nag-ulohan og “IF”...

If a picture paints a thousand words

Then why can’t I paint you

The world will never show

Then you, I’ve come to know

If a face could launch a thousand ships

Then where I am to go

There’s no one home but you

You’re all that’s left me to

And when my love for life is running dry

You come and pour your self on me....

Unya makatagpilaw siya sa dughan ni Ruben ug dayon baswaton siya niini ug ipahiluna didto sa kama sa ilang kuwarto. Unya, napugwat ning iyang paghanduraw karon dihang may salibo nga mipadlas sa iyang nawong nga dala sa hangin. Nag-ulan diay. Bantog rang gibati siya’g katugnaw.

Ug nabatyagan niyang medyo mikatol ang iyang mga mata. May mga luha diay nga misugod na pagpanglugmaw niini. Taudtaod may nalantawan siyang usa ka tawo nga naglakaw. Sinati niya ang bayhon niini. Si Ruben. “Ruben!!” Nakasinggit siya ug tungod sa iyang tingog, napugwat si Dondon nga naghigda diha sa sopa.

“Kinsay imong gisinggitan, Ma?” ni Dondon pa nga nanglugod sa iyang mga mata.

“Si Ruben .... si papa mo Ruben, nia siya ... siya kanaaa!” Ug midali siya’g kanaog ug nagdagan nga misugat sa amahan ni Dondon.

“Kristina, sa giingon ko na, sama ako sa ulan nga mikalit lang og tungha. Apan gawasnon na ako, Kristina. Gawasnon na, nasilbihan ko na ang kasal-anan nga akong nabuhat. Ako mismo ang mitahan sa akong kaugalingon sa buhatan sa kapolisan. Pasayloa ko, Kris, apan, ipanumpa ko nga gikan karon dili na gyod mahitabo nga mobiya ko nimo...” Gigakos niini si Kristina kansang mga luha misagol sa tubig sa ulan nga mibasa sa iyang mga aping. (Katapusan)