Langgam sa Kagabhion

“Uy, dili na mahimo,” matud ni Lando. “Magtiayon na gud ta, Bren. Kinahanglang magdu’g gyud ta’g higda. Tungod kay minyo na tang duha.”

Wala ako makatingog.

Ug naghinuktok ko. Unya akong giwakli ang kamot ni Lando dihang iyang gigunitan ang akong bukton.

“He-he! Naunsa ka man, uy,” matud ni Lando. “Bana na ko nimo, Bren. May katungod na ko nimo. Mora man ka og wala makaila kanako.”

Wala gihapon ko motingog.

“Dali na,” miagda si Lando. “Mangatulog na ta.”

“Matulog diay ka’g imo,” matud ko. Nakahibawo ko, do, kun unsay imong plano. Mao nga imo kong giagda nga mangatulog na ta. Katulog diha’g imo!”

Miagik-ik si Lando.

“Nganong mikatawa ka man diha?” ako siyang gipangutana.

Sa tinuod bitaw,” matud ni Lando. “Dugay na kong nangandoy nga maangkon ko ikaw, ang imong katahom ug kaputli. Sa una pa kong naghinamhinam nga akong madimdim ang imong kaputli.” “Pagpuyo diha, uy,” nako pa. “Aw, kun di ka makapugong sa imong kahigal, paglungag sa bungbong ug adto kana ipahungaw aron ka matagbaw.”

“He-he! Bungbong gud intawon,” matud ni Lando. “Nganong mag-antos man ko sa bungbong nga naa ka man. Asawa na man tika. Kalami ra nimo unya magmantinil ko’g bungbong?” -- Sumpayan pa