Pagbugtaw sa Damgo

Segurado siya nga nasayran na sa ubang mga magsusulat ang bahin sa tigi. Ang Bantayog maoy labing kinaham nga basahon sa mga magsusulat sa Kabisay-an ug Mindanao.

Nakaamgo siya karon sa iyang kagamay kun makiglahutay sa mga tadhang magsusulat. Gidutlan na siya sa mga pulong sa iyang Tiyo Tibur dihang nagpatudlo siya niini bahin sa panulat. Mosalmot usab tingali sa tigi ang iyang uyoan. Ug sa ngalan na lang sa iyang uyoan may pagbati siya nga wala na siya’y pagadag-an.

Taudtaod nga naghinuktok si Melchor. Mosalmot ba siya sa tigi o dili? Gipahunat niya’g hukom ang iyang kabubut-on, kanang hukom nga dili niya pagamahayan sa umaabot.

“Metlong...”

Naigking si Melchor pagkadungog sa sangpit sa iyang inahan nga migawas gikan sa kusina.

“Ngano, Nay?” niya pa.

“May gitugon diay ang imong uyoan nako,” ni Mana Inseng pa.

“Si Tiyo Tibur, Nay?” nangutana siya.

“May lain ka pa ba gong uyoan nga nia sa ato?’” misupla sa sulog ang tuno sa tingog ni Mana Inseng.

Wala dayon makatingog si Melchor. Husto ang iyang inahan. Wala siya’y laing uyoan nga nia sa ilang dapit. Ang ubang igsuon sa iyang amahan atua manimuyo sa Mindanao. Ang habig sa iyang inahan atua usab sa Leyte. -- Sumpayan pa