Pagbugtaw sa Damgo

Gula 7

Ang iyang mga kahinug-o maoy naghatod sa iyang tiil sa tugkaran sa lagkaw sa iyang uyoan nga nahitarok sa daplin sa baybayon. Iya kining naabtan nga nagdukdok sa makinilya. Nakugang kini sa iyang pagsangpit. Ug sa pagkakita niini kaniya, daw sa mibati kini’g kahingangha.

Iyang nasabtan ang sumbalihok nga gipakita sa iyang uyoan. Dili man gud ginhapon nga moanhi siya sa payag niini dinhi sa daplin sa baybayon. Karon lang siya nakaanhi sukad masukad. Karon lang...tungod kay nangita siya’g husay sa iyang mga kalibog ug kahayag sa gingitngitan niyang salabotan.

“Nagmilagro ka man sa pag-anhi, Metlong,” nagkanayon ang iyang tiyo Tibur nga mituyhad ug mihuyatid. “Unsa bang hangina ang nakapadpad nimo dinhi?”

“May mahinungdanon kong tuyo, tiyo,” laktod nga tubag ni Melchor. “Hinaot nga katabangan ko nimo niini.”

“Unsa ba kana?” gitutokan siya sa iyang uyoan.

“Magpatudlo unta ko nimo sa pagsulat og sugilanon,” tul-id niyang tug-an sa tinuod niyang katuyoan.

Misamot pagtutok si tiyo Tibur kaniya. Daw gibasa niini ang hun-ag sa iyang panagway aron pagsuta sa iyang kamatinud-anon.

“Daghan na man gud ko’g nasulat nga sugilanon, Tiyo,” mipasabot siya, “apan wala pa gayod ko kapatiki sa Bantayog. Gisalindot ni Edito Perfecto ang akong mga sinuwat.” -- Sumpayan pa