“A-Allan, I’m sorry...” mikurog ang tingog ni Salie.
“It’s alright...” matud sa ulitawo nga mipahiyom og ahat.
“Wa ka man kahay nakita sa magasin nga imong gitan-aw?” Igo lang niyango si Salie agi’g tubag sa pangutana ni Allan. Wala gihapon siya motan-aw sa lalaki.
May aslom nga kaham-ot nga mibathay sa mga ngabil ni Allan nga ingon sa dili niya buot nga makita ni Salie. Mitalikod kini’g diyotay sa dalaga nga nagpanglingo. “Unsay imong comment niining balay nga akong gipuy-an?” gibuak ni Allan ang kahilom nga sa daklit mipataliwala kanila.
“Nindot,” matud ni Salie. “Matahom ang mga desinyo, nagpaila nga mahigugmaon sa arte ang tawo nga nagpuyo.”
Mipahiyom na usab si Allan. Milurang og diyotay ang gibating kahadlok ni Salie sa reaksiyon ni Allan sa iyang gisulti. Natugkad niya nga nahimuot kini sa iyang pagdayeg sa pinuy-anan niini.
Misantop karon sa hunahuna ni Salie nga kinahanglang iyang bolatikan si Allan aron dili kini makasabot nga may katahap na nga miturok sa iyang hunahuna mahitungod sa pagkatawo niini. Magpakaaron-ingnon siya nga wala niya hatagi’g gibug-aton kadtong mga cut out letters nga iyang nakita sa magasin. Maningkamot siya nga dili makamatikod ang lalaki nga nagduda na siya nga kini mao ang misteryosong tawo ug mawala sa hunahuna niini kadtong iyang pagpanghilabot sa mga magasin sa center table.
“Mao unta kining balaya ang puy-an namong duha ni Amanda,” matud ni Allan nga nakatugaw sa paghanduraw ni Salie, “kun wala pa siya magluib sa among gugma.” -- Sumpayan pa