Gibantayan kanunay sa iyang uyab nga ungo

Takdol ang buwan dihang namisita si Demos kang Isabel. Diha man gud si Isabel sa balkonahe sa ilang dako ug matahom nga balay. Ingon niini gyud si Isabel basta mosubang ang buwan, anhi gyud siya dinhi sa may beranda aron saksihan ang bag-ong misubang nga buwan.

Ug ning orasa karon sa kagabhion, may nangayog katahoran ug maoy iyang nakita si Demos nga nagbarog didto sa may tugkaran sa ilang balay. Naglantaw kini kaniya.

Iyang gisinyasan nga modayon, apan ingon sa bation pa kini’g kataha sa iyang mga ginikanan. Gipailaila na niya kini sa iyang papa ug mama ug iyang nakita niadtong higayona nga kalma kaayo si Demos. Ug kay nagpaabot man kaniya si Demos sa may ilawom sa punoan sa chicos maong midali siya’g kanaog.

“Diin ka man agi? Wa ko lagi ikaw makita nga miabli sa among gate?” Dihay kahibulong nga misikdo sa kahiladman ni Isabel.

“Serado ang inyong gate. Maong mikatkat na lang ko didto sa inyong likod,” ni Demos pa nga nagpahiyom. Naigo sa kahayag sa buwan ang nawong ni Demos ug dihay gilaw sa mga mata niini nga mora’g may gitago kini kang Isabel.

“Hala, uy, mikatkat ka lang sa among koral didto sa likod?”

“Oo, kaya man nako.”

“Basin og dunay makakita nimo ug maalaan ka nga kawatan o tulisan ba hinuon.”

Igo lang mipahiyom si Demos. Unya nanglingkod sila sa may hinimong batong lingkoranan ug nagsultihanay. Maoy ilang gihisgotan ang ilang mga saad, ang ilang gugma ug ang ilang ugma. Gusto ni Isabel mopadayag na si Demos sa iyang mga ginikanan nga mangasawa na siya apan ingon sa dunay buot likayan si Demos.

“Mahal mo man kaha ako, Demos. Sultihi sila si Papa ug Mama sa imong plano para nako. Unya, dad-a ang imong mga parents inig anhi nimo’g usab dinhi sa amo,” mitutok si Isabel kang Demos.

“Oo, ako silang i-uban ini’g balik ko dinhi sa inyo sa sunod semana,” matud ni Demos. “Kuan...kining motuo ka bag ungo, Isabel?”

“Ungo? Aw, motuo man, kay ngano man diay, Demos?” Mitan-aw si Isabel kang Demos.

“Unya, di ka mahadlok?” Mitutok si Demos kang Isabel ug nagkatinutokay sila.

“Mahadlok, uy, ngano gong dili, ungo na gud na. Kana ganing motan-aw ko’g sine ug unya ungo-ungo ang salida, mogawas gayod ko kay di ko kaagwanta nga magtan-aw. Hadlokan ko’g ingon ana, uy, Demos,” mipahiyom si Isabel. Unya, miabot na lang usa ka bulan apan wala na mopatim-aw si Demos.

Gibati og kamingaw si Isabel sa iyang hinigugma. Ug aron malingaw siya, moadto siya sa iyang mga higala nga mga babaye ug gabii na siyang mahiuli. Unya, usa ka gabii samtang nagabhian siya, gisundan siya’g upat ka mga bugoy nga mga adis-adis. Mingaw ang dalan paingon sa ilang balay ug kay wala man lang siya mogamit sa ilang kotse maong nag-commute na lang siya ug adto siya manaog sa may eskinang dako. Nagdali siyang naglakaw apan naapsan siya sa mga bugoy.

“Guwapaha nimo, Sabel, uy,” matud sa usa sa mga bugoy nga nakaila kaniya apan nagpurong kini’g panapton. Ning tungora misubang na ang buwan ug dihay tingogtingog sa wakwak nga nabati ni Isabel. Nahadlok siya apan mas gibati siya’g kahadlok ning upat ka mga bugoy. Ug dihang gigakos si Isabel sa duha ka bugoy aron huboan sa iyang mga sapot, may mikalit og tugpa ug unya gipamugno ang upat ka mga bugoy. Duna gyu’y nasamdan sa mga bugoy nga nalangkat ang sinina ug ang tulo ka kauban nga nagkadugo naglumbag panagan nga nagpaninggit, “tabanggggg! tabang! mga silingaaannn! Gibugno mi’g mangtasss nga ungoooo!!!”

Unya, dihang wala na ang mga bugoy, nagkurog si Isabel nga wala mahibawo kun unsay sunod nga buhaton, “ayaaawww ...hu, hu, hu,hu, hu, ayaw tawon ko’g hilabti, yaw ko’g bugnoa...” ug nakuyapan si Isabel.

Pagkamatngon niya’g buot diha na siya sa iyang kuwarto. Nangutana siya kun kinsay naghatod o nagdala niya dinhi sa ilang balay ug mitug-an ang iyang mama Ines nga si Demos ang midala kaniya dinhi kay wala siya’y panimuot nga naagian kuno ni Demos didto sa usa ka mingaw nga dalan. Dinhi nagduda na si Isabel nga si Demos ang ungo. (Kataposan)