Ayaw ako biyai, Amalia mangtas

Duol na si Mario sa uma sa iyang amahan nga nahimutang didto sa may sityo Sinangag dihang may nasigpatan siyang usa ka babaye nga nagbarog sa may ilawom sa usa ka dakong punoan sa mangga nga didto mahimutang daplin sa sapa.

Sa iyang gilay-on matantiya ni Mario nga maanyag ang maong babaye kay puti ang pamanit niini ug tag-as ang pinadunghay’ng buhok ug may gitas-on nga igo-igo gyud sa usa ka dalaga nga tipo niya. Iya dayon kining giduol. Iyang gisangpit.

“Miss, nag-unsa ka man dinhi, nga mingaw man kaayo dinhi?” ni Mario pa. “Nag-inusara ka lang lagi dinhi...”

Milingi ang babaye habig kang Mario ug nakita ni Mario nga may mga luha ang mga mata niini. “Ayaw ko’g samoka dinhi kay gusto kong mag-inusara.”

“Kuan, unsa man nang dala nimo nga gisulod og selopin?” ni Mario pa nga nakamatikod sa selopin nga gibitbit niini.

“Pisi...pisi ang dala nako ron. Gusto kong maghikog, hu, hu, hu, hu, hu,...puslan man,” niini pa nga natay-og ang abaga sa paghilak.

“Hikog? Ayaw, uy, ayaw na’g buhata, kabata pa nimo, unsa may problema nimo nga maghikog ka man?” nagpakisayod si Mario.

“Wala kay labot sa akong problema, uy.”

Gialam-alaman ni Mario ang dalaga ug sa iyang nakita mora’g manghod lang niya kini’g upat ka tuig. Bayente uno siya ug kun wala siya masayop wala pay bayente kining maong babaye.

Ingon sa nikalma ang babaye ug nakig-estorya na siya ni Mario.

“Salamat, ha, nga wala madayon ang akong tumong nga maghikog. Kay kun wala ka pa, tingali wala na ko ron,” sa dalaga pa nanarapo sa iyang mga luha ginamit ang panyo ni Mario nga gidunol ngadto niini.

“Ako si Mario, ikaw, kinsa’y imong ngalan?” hinay ang pangutana-paila ni Mario.

“Amalia, dili ko taga dinhi sa sityo Sinangag, taga sityo Tuwaytuway ko. Kanang, asa man diay unta ka paingon, Mar?” sa dalaga pa.

“Sa among uma, naa ra diha. Makita na gani gikan dinhi. Uma sa akong amahan ug amo sang yuta.”

“Mao ba. Sige, ha, mopauli na ko sa amo,” ni Amalia pa.

“Ihatod tika sa inyo, okey ka?” ni Mario pa.

“Ikaw kun dili ka kapoyon,” mipahiyom ang dalaga.

Ug mao kadto ang sinugdanan sa ilang panagsuod. Anhi dinhi sa mangga sila mag-abot. Usahay, magabhian sila sa pagpauli. Ihatod lang gihapon ni Mario si Amalia sa ilang balay. Unya, may namatikdan si Mario inig hatod niya ni Amalia sa ilang balay kay mora’g wala kanunay ang iyang tatay ug nanay. Dihay kausa, nanungha pagkalit ang daghang kabog ug kuwaknit nga naglibotlibot sa balay nilang Amalia.

Unya usa ka hapon samtang nagpaabot si Mario kang Amalia dinhi sa dakong punoan sa mangga sa daplin sa sapa wala pa gyud moabot ang dalaga ug mitikyop na lang ang kilomkilom ug maayo gani kay hayag ang bag-ong misubang nga buwan ug nagdala pud siya’g         flashlight.

Taudtaod may nabati siyang tingog sa usa ka tawo nga nagpakitabang ug unya wala dangti’g dugay, nahilom kini. Mga diyes minutos mitumaw pagkalit si Amalia. Kalkag ang buhok niini ug dihang giplaslaytan ni Mario ang dalaga maoy nasabak sa iyang panan-aw lab-as nga pat-ak sa dugo sa ngabil ug suwang niini.

“Amalia, may dugo sa imong suwang ug ngabil!” Pahibawo ni Mario.

“Oo, Mario, dugo bitaw ni, dugo sa tawo. Mar, aron ka mahibawo usa ako ka mangtas nga ungo busa samtang sayo pa, palayo nako palay-i ko? Mar...” mibakho si Amalia.

“Dili, dili ko kana mahimo, Amalia, kay mahal ko ikaw, gihigugma ko ikaw,” gigakos ni Mario si Amalia apan kalit lang nga gipaak ang iyang liog ug gilad-ok ang diyotay’ng dugo gikan sa liog sa ulitawo.

“Arayyy, Amalia, giunsa man ko nimo?” ni Mario nga miluag ang paggakos niya kang Amalia.

“Mar, gikan karon, duha na kitang mamalbal, he, he, he, he!” Ug milakaw si Amalia pahilayo kang Mario, apan misinggit ang ulitawo nga ingon sa nawili nga nagkanayon, “Amaliaaaa, ayaw ko’g biyai, magkuyog tang duha, bahala na’g unsay akong dangatan basta kay makita ko lang ikaw kanunay!” Ug nanag-as ang mga bangkil ni Mario ug nanglingkang ang iyang mga buhok. (Katapusan)