Gilamba ni Salie ang palid sa pultahan dihang nakagawas na siya. Nahaigking ug nakapanglingo ang editor. Ug si Allan nakapanghupaw usab. Wala’y mga pulong nalibkas sa iyang dila.
Si Salie naingon sa usa ka torong baka nga gipanulayan, nagpangusmo sa hilabihang kalagot. Gikumot niya ang iyang manuskrito ug gilamba ngadto sa basurahan nga diha sa kilid sa iyang lamesa. Milingkod siya sa swivel chair ug unya gihapak ang computer.
“Mora ma’g na-high blood ka karon?” buyag ni Vashti, kauban niyang staff member nga ang lamesa katupad ra sa iyaha. Nakamatikod ang dalaga sa pagmug-ot sa nawong ni Salie.
“Pasagdi lang ko,” tubag niya nga wala motan-aw sa dalaga. “Naguba lang ang akong adlaw karon.”
Nahilom si Vashti. Mipadayon kini sa iyang trabaho apan sa matag karon ug unya mopasiklap kaniya nga ingon sa napikal pag-ayo.
Nagtutok sa mga papel nga iyang gilabay sa basurahan, si Salie nahinumdom sa mga batang makililimos nga iyang nakita sa kadalanan. Gusto siyang makatabang kanila. Gihulbot niya gikan sa drawer ang address-telephone directory ug gipangita ang numero sa telepono sa iyang higala nga nag-alagad sa DSWD. Dihang nakit-an na kini dihadiha gikawhat niya ang telepono ug midayal.
Nakontak niya ang DSWD, apan matud pa sa iyang gikasulti, atua na ma-assign sa probinsiya ang iyang higala. Nagpasalamat na lang siya sa nakatubag ug unya gibutang ang awditibo.
“Vash,” gisangpit niya ang kaubang staff member, “kun mangita nako si Sir, palihog ingna nga may gilakaw ko.”
Igo lang miyango si Vashti nga wala mohunong sa iyang gibuhat. -- Sumpayan pa