Suhi

Gula 2

“Kana gong atong anay!” Gipusdak ni Pepe ang iyang tubag.

“Ngano man diay ang anay?” sukit ni Rose. Niining tungora, gipahimutang na niya ang pagkaon sa ibabaw sa lamesa.

“Pilian kaayo’g pagkaon. Giyabo lang ang pasaw nga akong gidulot. Wa kan-a. Nag-ayo gyud og dili na nako pakan-on hangtod sa hangtod.”

“Ay, pastilan kanimo, Pepe,” ni Rose pa. “Motumpang ka man og mananap. Kitang tawo kay mao may kabuot maoy angay mosabot. Dili kay masuko ka gilayon diha. Unsa bay makuha mo nianang imong kasuko?”

“A, mao gyud nang anaya,” mikisikisi ang iyang kaitok. “Unsa kahay ipasuso sa iyang mga baktin kun dili siya mokaon?”

“Mao lagi nga paayon-ayonan aron mokaon,” bugnaw ang tingog sa asawa. “Pailin-ilinan.”

“Unsa pa ba goy iyang pangitaon niadtong akong gipasaw nga halos kan-onon na man gani to’g tawo?”

“Na, hilom na diha,” nagpabilin sa kabugnaw ang tingog ni Rose. Niining tungora, nahuman na niya’g pahimutang ang pagkaon sa talad-anan. “Tambong na hinuon sa lamesa kay mamahaw na kita. Domingo ra ba karon. Manimba kita iyawat makuhakuhaan kanang pagsipok sa imong ulo. Mora ka baya’g dili...” wala matiwas ni Rose ang buot niining isulti, daw kalit gibunlot sa mga kamot sa pagduhaduha. -- Sumpayan pa