Dili ko ikaw ibaylo ni bisan kinsa

Ling, haplasi ang akong likod kay sakit kaayo,” namulong ang akong asawa. Akong gikuha ang haplas ug hinay kong gihaplasan ang iyang likod. Daut na kaayo ang akong asawa ug pito ka tuig siyang nag-antus sa iyang sakit nga diabetes ug alta presyon. Duna pa siya’y arthritis busa bisan sa paglakaw, hinay na kaayo.

Samtang naghaplas ako sa likod sa akong asawa, namalik sa akong panumdoman ang among kabatan-on. Katorse anyos pa lang siya samtang ako bayente uno sa dihang gikasal kami.

“Sus, ning mga bataa,” namulong ang akong inahan, “labi na gyud ning si Darling, (Darling ang tawag sa akong inahan nako sukad pa sa gamay pa ko) “nagpakisi gyud nga magminyo na sila, busa amo na lang gipakasal.”

Mibulig kanako ang maayong kapalaran kay wala madugay, naka-abroad ako.

“Asa man ka mag-abroad, Ling?” Nangutana ang akong asawa.

“Adto ko sa Guam, Din,” (Dinah ang ngalan sa akong asawa).

“Daghan ra ba kono didto og mga babaye, basin matental ka.”

“Ayaw kaguol niana, Din, kay dili ko ikaw ibaylo ni bisan kinsa kay ako mismo ang mipili kanimo ug gimahal ko ikaw,” akong panaad.

Luyo sa kadaghan sa mga babaye nga metental kanako, nagpabilin akong tapat sa akong asawa bisan usahay may mga higayon nga dili kalikayan nga moabot ang babaye sa akong kinabuhi. Apan alang nako, normal lang ang mga hitabo kay lalaki man ako ug ang importante nga wala nako pasagdi ang akong pamilya.

“Ling, manihapon na ta kay gigutom na ko,” matud sa akong asawa.

“Sige tana kay magsukad ko,” ako siyang gitabangan pagtindog.

“Anhi lang ko kaon sa akong kama, Ling kay kapoy kaayo ang akong lawas.”

“O, sige, lingkod lang diha sa kama kay magkuha ko’g pagkaon,” dayon ko’ng lakaw, aron mokuha og pagkaon.

“Ling, hungiti ko kay di ko kakita,” matud niya nga tingali mitaas ang iyang sugar. “Di na ko, Ling kay kapoy kaayo ko, mohigda na lang ko.”

“Sige, pahulay diha,” dayon kong tindog aron hiposon ang pagkaon.

“Ayaw ko’g biya-i, Ling.”

“O, sige, ipadaplin ko na lang una ning pagkaon.” Tibuok gabii wala akoy kinatulgan kay usahay mag-agulo siya kay kapoy ang lawas.

“Lumaban ka, Din, sukli ang imong sakit. Hunahunaa nga mahal na mahal kita ug dili ko ikaw ibaylo ni bisan kinsa,” midaligdig ang akong mga luha.

Miabot pa og alas diyes sa buntag ang kinabuhi sa akong asawa ug sa dayon niyang kamatay, namulong kini sa hinay, “Ling, gaksa ko, Ling,” dayong kabugto sa iyang gininhawa.

Ako siyang gigakos ug diha siya mamatay sa akong mga bukton nga natumog ang iyang nawong sa akong mga luha. “Pahulay na, mahal ko,” dayon kong danguyngoy. (Katapusan)