Balik sa gibiyaan nga kalibotan - Gula 23

Naigking siya dihang may malumong palad nga mitugpa sa iyang abaga. Milibakag sa makadiyot ang mga balhibo sa iyang tangkugo sa wala pa niya masuta kun kinsa ang diha sa iyang luyo. Si Lucia.

“Nagmata ka pa diay?” ubay sa kahingangha ang iyang pangutana.

“Nakamata ko sa imong pagbangon,” tubag sa asawa.

Dihay kahilom nga nangahas pagpatunga kanila. Si Gener milantaw ngadto sa gawas. May panghupaw nga milighot gikan sa iyang kahiladman.

“May problema ba?” Gikan sa asawa.

Wala sya motingog. Gilabay niya ang iyang panan-aw ngadto sa kangitngit. Wala siya’y nakita bisan unsang butang. Pero ang kangitngit sa gawas dili ikatandi sa kangiob sa iyang kaisipan.

“Mahimo bang masayran kun unsay nakahasol sa imong hunahuna?” Nangusisa si Lucia, kun unsay iyang gisil-ip sa kagabhion.

Usa ka lawom nga pagginhawa ang nahimong pasiunang tubag sa pangutana. Gihabwa niya ang hangin nga natingob sa iyang ginhawaan.

“Lahi na ang Lumangog kaniadto ug karon,” niya pa.

“Nga-nganong nakasulti ka’g ingon niana?” nagpakitubod ang asawa.

“Ingon sa usa na ako ka dumuduong niining dapita, gisapnay sa kahimangod ang tuno sa iyang tingog.

“U-unsay buot mong ipasabot?” sa asawa.

Gisuginlan niya si Lucia sa tanang nahitabo kaganinang adlawan sa iyang pag-adto sa lungsod.

“Mora’g naglikay na kanako ang mga tawo,” niya pa.

“Ikaw na lang ang maantigong mosabot nila,” alam-alam sa asawa. “Lahi na tingali ang ilang pagtan-aw kanimo tungod kay aduna ka nay patik.”

“Husto ka,” misanong ang iyang kabubut-on. “Kining akong patik ang hinungdan nga layo na kanako ang pagbati sa mga tawo.”

“Ayaw sila’g hunahunaa,” sa asawa pa. “Wala sila’y labot sa atong kinabuhi. Ang mahinungdanon mao nga ania ako nga andam kanunay sa pagsabot kanimo.”

Ang mga pulong ni Lucia daw hikap sa mga kamot sa usa ka manulonda nga mihidhid og palina sa iyang dughan. Inanay nga mihupay ang iyang gibati. Gikabi’g niya ang iyang asawa paduol kaniya. Gigakos. Gihagkan sa ngabil. -- Sumpayan pa