Panamilitay sa selpon

Kumusta ka anak?” tingog sa Mama Lina ni Adela. Luya ang tunada. Mora na la’g hagawhaw. “Nia nanglimbasog sa kalisod” ni Adela. Gihugtan niya’g gunit iyang selpon samtang naglingkod sa sopa sa ilang sala.

Sulod sa dugay’ng panahon, nagkaistorya na gyud si Adela ug iyang mama Lina sa selpon. Unang nitawag ni Adela si Manang Matilde niya.

“Adela. Undangi una nang imong gikurikuri karong buntaga. Kay makig-istorya nimo si mama Lina. Kay basig di na gyud mo magkita. Maayo nang magkapanamilitay mo,” ni Matilde.

Nikuba pag-ayo ang dughan ni Adela. Wa siya magdahum nga grabe iyang mama. Sa panuno sa sinultihan ni Matilde, tataw nga grabe ang sakit ni mama niya. Nanilhig unta siya sa sala. Giundang una niya.

“Nia si mama Lina o” ni Matilde.

“Nganong di ka man mopauli sa ato sa Sugbo?” ni mama niya.

“Gusto unta lagi kong mopauli. Apan way ikaplete” ni Adela.

“Padad-an tika’g kuwarta. Di ako kay wa man koy kuwarta. Kang manang Matilde nimo. Kay gimingaw na mi nimo. Labi pa ko. Lima na god ka tuig tang wa magkita” ni mama niya.

“Naa sab lagi problema, ma. Basig patyon ko ni Ben. Basig nasayud na siyang may lain na kong gikaipon diri sa Manila. Ug nanganak na sab mi,” ni Adela. Nagtibi.

“Wa siya masayod. Amo lang giingnan nga di na ka gustong mopauli kay naglikay sa bun-og. Sa kamo pay nag-ipon, ikaw pay nangita unya ikaw pay himoong punching bag kun mahubog siya. Imo pang kuwarta gastohon sa sugal ug inom. Ikaw pay dautan alang niya.Nakasabot ko anak kun nganong nawad-an ka’g gugma sa imong bana” ni mama niya. Nitulo ang luha ni Adela.

“Wa man ko magpasagad ma. Binulan ko mang gipadalhan og kuwarta si Ben. Naa god mi duha ka anak. Bahala na siya’g magsigi gihapon siya’s iyang bisyo. Basta ang among mga anak, di niya pasagdan,” ni Adela. Naghingoshingos.

“Maglabi nga si Manang Matilde nimo ang nag-atiman sa imong mga anak diri. Kay daga man siyang guwang. Nahadlok magminyo. Di gustong mapareha nato. Ako gibiyaan sa bana. Ikaw nibiya sa bana,” ni mama niya.

“Mao lagi ma. Di man nato matag-an ang kinabuhi. Kun sa manag-uyab pa, sweet kaayo. Inig ka minyo na, mangguwang tinuod ug natural nga kinaiya. Kun di nato maagwanta ang kinaiya, angay tang mamotos!” ni Adela.

“Ngil-ad diay ko’g kinaiya kay gibiyaan man kong papa Floro nimo?” ni mama niya.

“Dili sa ingon. Nanaban man to siya’g laing babaye. Siya’y ngil-ad” ni Adela.

“Di na lang ta magdugay’g istorya. Kay mahurot unya imong load. O ang load ni manang Matilde nimo. Iya man ning selpon akong gigamit. Basta tungod ug alang sa imong kaayohan, ayaw nalang pagpauli. Basig unsaon kang Ben,” ni mama niya.

“Mao lagi, ma” nitubod ang luha ni Adela.

“Basig katapusan nalang ni natong panagsulti,” ni mama niya. Daw may nihuot sa iyang tutunlan tungod sa kahinay sa iyang tingog.Puno sa kasubo iyang tunada. Daw hagawhaw na lang.

“Ngano man diay, ma?” ni Adela.

“Himatyon na ko anak. Ang kanser sa akong matris nikuyanap na ngadto sa akong kidney, baga ug hapit na sa kasingkasing. Di na ko katulog sa kasakit. Patumaron ko kada gabii og pain reliever. Gipapauli na ko gikan sa ospital. Kay hopeless case na kuno akong sakit,” ni mama niya.

Nagpugong si Adela sa iyang kaugalingon nga di makadangoyngoy. Kay basig makamata iyang kapuyo ug mga anak nila.

“Mag-ampo lang ta, ma. Wa may arang sa Diyos kun lugwayan pa imong kinabuhi,” ni Adela.

Singot ug luha nitubod sa iyang aping.

“I-ampo ko anak” ni mama niya.

“O ma” ‘ni Adela.

“Nga mohunong na akong pag-antos.”

“O ma,” “Adios kanimo anak” nag-awop na ang tingog ni mama niya.

“Maaaaa!” nakangaab gyud si Adela. (Katapusan)