Taxi driver

Pagsagyad sa ligid sa ayroplano sa nawong sa Manila Airport, misugod dayon pagkuba akong dughan. Una ko kadtong pagtunob sa yuta sa kaulohan. Wala masuheto sa dapit nga akong adtoan, diin didto ako gibalhig destino sa among top management. Ang nakapait kay wala gyo’y misugat nako. Busa, solo lang ko nga mosakay'g taksi. Mga hasler ug mangingilad ra ba kuno ang mga taxi driver dinhi.

Gani, akong kauban sa trabaho miasoy man nga giilad siya sa drayber. Gikan sa airport ngadto sa Grand Hotel Sofitel, Roxas Boulevard, gipabayad siya’g dako kay wala siya’y kalibotan nga gituyoktuyok lang diay siya sa drayber. Pun-an pa nga grabe ka trapik, misamot kapaspas og dagan ang metro.

"Pare, huwag mo akong lolokohin, ha?" Pasidaan ko sa taxi driver dihang nakasakay nako paingon sa Silahis. "Pangalan ng taksi mo, plate number at kulay ng suot mo, nalista ko na lahat. Ito," gipakita ko niya akong selpon. "Phone number ng ABS-CBN, GMA at sa military officer ng Security Division namin, nandito. Isang pindot ko lang, ma-aalarma na sila. So please, drive fairly."

"Eh, walang kaso, Boss." Pasalig sa Tagalog nga drayber. Pero, milabay na man lang ang usa ka oras, wa man gihapon mi maabot sa Silahis?

"Matay, lain na ni, da!" Yawyaw sa akong kahiladman. Gikuha ko’g balik ang selpon sa akong bolsa ug gipindot. May gitawagan. Ug nagtinagalog kong miistorya-tug-an nga gipahimuslan ko sa taxi driver nga akong nasakyan.

Nakuyawan ang drayber. Miliko lang kami’g kaduha sa unahan, naabot na mi sa Silahis. Giingnan pako: "Boss, Boss, ba...baba na lang. Kalimutan mo na ang pamasahe." Haskang naka-sorry.

Pagkawagtang sa taxi sa akong panan-aw, labihan nakong katawaa. Maayo kaayo niyang pagkasakay sa akong drama. Kay ang tinuod, wala koy tawong gikontak. Nagpakaaron ingnon lang ko nga dunay gikontak. Unya, napulos General god ang giyawit sa akong baba. Aw, pirstayim nga ang nailad, taxi driver ug dili ang pasahero. Igo lang nadiskarga ang tanan kong bagahe, may concierge nga migawas tungod sa hotel nga akong gikanaugan. Mipaila nga kauban siya nako ug iya kong gitabangan pagdala sa akong mga maleta.

Human ko niya ihatod sa giandam daan nga kuwarto alang nako, ako siyang gipangutana: "May chapel ba rito?"

"Oo, meron." Dali niyang tubag.

"Puwede ba turuan mo ako saan?" Paloap kong sukna.

"Nasa baba lang, Sir. Gusto ka, ihatid kita roon." Tanyag niya.

Tuod man, iya kong gihatod. Ug didto puwerte nakong luhod atubangan sa altar. Nangayo ko’g pasaylo sa Ginoo tungod sa sala nga akong nahimo. Naglisod god ang mga tawo ron sa pagpangitag panginabuhi. Usa na niini kadtong taksi drayber, kinsa tungod sa akong pagpangilad, wala na hinuon nako mabayri sa iyang giserbisyo nako.

Wala ra bay sukod sa bawos. Unya ang bawos dili gyod magsaba. Ikaduha, dili matag-an ang panahon kun kanus-a mapawong ang suga sa atong kinabuhi. Moabot kini sama sa usa ka kawatan nga di lang nato hibaw-an. Busa, importante nga limpyo atong konsensiya kanunay. Mao nga nabatasan gyod nako ang mangayo dayo’g pasaylo sa atong Manluluwas sa higayon nga makasupak ako sa iyang balaod.

Ug ngadto sa taxi driver: "Sorry, ha, Pare ko? Pasensiya po!" (Kataposan)