Ungo nga way bangkil nag-wild

Nadungog na dinhi sa tibuok balangay nga ang sityo Hulbot-hulbot mao ang balwarte sa mga ungo. Busa, ang tibuok balangay sa Magpikot dili gayod mangahas pag-adto ning dapita. Dunay nag-ingon nga matag subang kuno sa Buwan magtapok ang mga ungo dinhi ug ingon sa dunay tigum nga pagahimuon.

Ang nakakita mao si Bikoy ang anak ni titi Terecio nga kawatan og lubi. Busa, sa higayon nga iya kining itabi sa taga Magpikot nga ang sityo Hulbothulbot pinuy-anan sa mga mangtas nga ungo, way motuo kaniya.

“Motuo sad mong Bikoy, no, nga pangawat ra mag lubi ang nahibaw-an ana,” ni Dado pa nga nakighinabi sa pipila ka mga silingan. “Paagi na niya aron dili na ta moagi sa sityo Hulbothulbot ug aron usab makalugar na siya’g pangatkat og lubing sagay ug unya iyang ibaligya sa ka Mokong, ang manglutoay og bingka dinhi sa sa ato...”

“Basin og tinuod diay, Dado,” ni Kongkong pa usab, anak kini siya sa Barangay Kapitan dinhi sa balangay. “Aw, mahibaw-an bitaw na kay suod man nakong amigo si Julian. Taga didto man na sa sityo Hulbothulbot, ako siyang panid-an matag adto nako didto sa ila...”

“Unsa, Kong, mag-adtoan ka diay sa sityo Hulbothulbot?” Mora’g nahataas ang tingog ni Dado nga gibatig kabalaka. “Ayaw na gyud nag buhata sunod, Kong, kay karne gyud ka...”

Igo lang mipahiyom si Kongkong. Nianang pagka-gabii mihilom si Kongkong og adto sa sityo Hulbothulbot-- didto sa ka Julian. Wala una siya mosangpit naniid una siya ug tuod man mao kini iyang nadunggan nga mora’g nakiglalis si Julian sa iyang tatay Berto ug Nanay Busya.

“Lain kaayo, Tay Berto, nga ako ray way bangkil inig tokar sa atong pagka-ungo. Maibog ko nilang Lucio, Binoy, Amado ug uban pa diha nga inig takdol sa buwan, tag-as kaayo ang ilang mga bangkil nga manubo samtang ang ako wala gyud, motubo man pero tupong lang sa ubang mga ngipon,” lanog ang tingog ni Julian.

“Kuan man gud, Julian, sa nagmabdos pa si Nanay nimo Busya dili gyud na siya mosuyop og dugo sa tawo, hangtod nga gipakatawo ka,” pasabot ni Berto.

“Tinuod na, Julian. Ambot lang, uy, nga maglain man ang akong kabuhi kanang magdala si Tatay nimo Berto og mga binalbalan niya,” ni Busya pa usab.

“Sige lang, anak, mangita lang mi’g paagi ni Nanay nimo nga manag-as kanang imong bangkil, anak ka gud og ungo, anak ka namo. Kini ganing among mga bangkil ni Nanay nimo, labihan gyud kataas,” hinay ang tingog ni Berto.

Kining tanan nabati ni Kongkong ug nanlimbawot ang iyang balhibo. Tinuod gyud diay nga nia dinhi magpuyo ang mga ungo ug si Julian mangtas nga dako! Midali og lakaw si Kongkong nga way lingilingi apan may migunit sa iyang kamot. “Yayyy!” matud pa niya nga gikuyawan sa kamot nga migunit sa iyang bukton.

“Unsa na, di ba tinuod ang akong gisulti ninyo,” niini pa nga naniid pud diay ug diha ra sa luyo ni Kongkong.

“Husto ka gyud da, Bikoy,” ni Kongkong pa. Unya paspas kaayo silang nanglakaw.

Unya sa mga tigum sa ungo didto sa sityo Hulbothulbot, usa ka gabii niana, nakabantay sila nga dunay duha ka tawo nga nagpahipi sa may lubi, ug ila kining gilutos apan mibabag si Julian ug nag-wild.

“Ayaw ninyo hilabti to sila, kay ako tong mga amigo. Bisag wa koy bangkil, suklan ko kamong tanan!” Ug nahitabo ang lamoklamok nga binugnoay sa mga batan-ong ungo ug sila si Kongkong ug Bikoy naglumbag panagan pahilayo sa sityo Hulbothulbot, ang sityo sa mga mangtas nga ungo. (Kataposan)