“O-okey. Di-di na lang ta maglalis bahin niana. S-sorry. Peace na ta. Okey ba, Belen?”
Wala ko motingog.
“Di ko gustong masuko ka kanako, Belen,” ni Homer pa. “Please, peace na ta.”
Mora’g natandog gyud ang akong garbo sa pagpakita ni Homer sa iyang pagka-dominante. Sa akong kalagot, wala nako dawata ang iyang pagpakig-peace nako. Gusto kong ipakita niya nga wala nako ikahimuot ang pagpakita niya’g sobrang belib sa iyang kaugalingon.
Gitunol ni Homer ang binukhad niyang palad ngari nako aron makiglamano. Apan wala ko dawata ang iyang kamot. Gitalikdan hinuon nako si Homer ug mipaturatoy ko’g lakaw palayo kaniya. Bisan giunsa ko niya’g sangpit, wala ko gyud siya paminawa. Mipaspas ko’g lakaw nga walay lingilingi. (Bahala na si Homer sa iyang kinabuhi).
Pagkaugma, mitungha ang akong binulan nga bisita. Nahutdan na ko’g napkin maong migawas ko sa balay aron mopalit og pad sa usa ka tindahan sa may eskina nga nahimutang dili layo sa balay.
Dihang mobalik na unta ko sa balay human makapalit og napkin, nalantawan ko si Homer nga nagsingabot sa akong duol sakay sa iyang motorsiklo. Wala na koy panahon sa paglikay kaniya. -- Sumpayan pa