Bunga sa kamadalidalion

Nasakit si Iyo Pekto, ang amahan nila ni Fred Monterona. Miburot ang tiyan niini nga nakapasiyagit sa tumang kasakit. Nagkuha sila’g albularyo.

 “Uy, gibarang man kining inyong amahan,” nagkanayon ang albularyo human kini maanaw ginamit ang panit sa hawong ugis nga iyang dangawon. “Ania, o...” ug gisukot pag-usab sa albularyo ang pinangga niyang abyan sa panambal kun duna bay gikaaway si Noy Pekto, dayong dangaw sa panit sa hawo. Dako kaayo’g saylo ang dangaw niini sa badlis nga gilatid. Kun dili maigo sa pangutana dili makaabot sa badlis ang dangaw bisan pag unsaon niya pagbingat ang iyang mga tudlo. Apan kun maigo mosaylo ang iyang dangaw!

“G-gibaranggg???” ni Fred pang nahiugnok. “Kinsa may nagbarang, Iyo?”

“Kanay butang nga dili ikatug-an ning akong suktonon. Ang maayo natong buhaton mao ang pagpangita sa iyang gikaaway. Sumala ugod ning suktonon adunay gikaaway ang inyong amahan.”

Naghunahuna si Fred. Unya...

“Ah, husto! Aduna tuoy gikalalis si Papa Pekto mahitungod sa utlanan sa yuta. Diriyot gani sila magtinigbasay! Karon, unsa may angay tang buhaton, Ingko?”

“Pinaagi sa akong gahom humokon ko ang kasingkasing sa nag-among-among ning inyong amahan. Paningkamotan kong mohatag siya’g pasaylo.”

Tulin nga nanahili ang mga adlaw. Nunot niini nagkagrabe ang sakit ni Iyo Pekto hangtod nga kini namatay. Dinhi miulbo ang kasuko ni Fred ug mga igsuon. Naumol sa ilang hunahuna ang laraw sa pagpanimalos.

Usa ka gabii niana, samtang gihaya si Iyo Pekto, si Fred ug ang iyang manghod nanakay sa ilang motorsiklo. Ang iyang manghod maoy nagmaneho samtang si Fred nagaangkas. Sa ilang paghitungod sa balay sa gikaaway sa ilang amahan giduslitan ni Fred ang dala niyang dinamita ug gilabay sa balay. Didto kini motugpa sa sala. Labihan kasipa sa buto nga nakapatay-og sa palibot. Maayong pagkaguba ang balay. Salamat nga niadtong tungora wala diha ang mga tagbalay kay namiyesta sa silingan nga baryo nga wala mahibaw-i nila ni Fred.

Sa ilang paghiuli diha na ang ilang kinamagulangang lalake nga atua manarbaho ug manimuyo sa Kuwait. Ila kining gipahibalo pinaagi sa cellphone mahitungod sa gidangatan sa ilang amahan.

“Brad, ipaawtopsi nato si Papa,” matud pa sa taga Kuwait.

“Di na kinahanglan, brad,” ni Fred pang miipis sa mahalon nga bino nga gikan sa Kuwait.

“Ngano man?” Sukna sa kamagulangan. “Ah, ato gyud kining ipaawtopsi aron atong mahibaw-an ang iyang sakit.”

“Mahibaw-an? Gibarang siya, brad, ug kana maoy iyang sakit!”

“Hangtod ning panahona, brad, motuo pa diay mo’g barang?” Pasagdi ko, brad. Ako gyud nang ipaawtopsi si Tatay.”

Nianang pagkaugma gihimo ang pag-awtopsi. Sa pagkatapos...

“Sakit sa atay ang namatyan sa inyong amahan,” nagkanayon ang Doktor nga nag-awtopsi.

“Da, daan pa ko!” tuaw ni Mama nga naghilak. “Labihan man ugod kapalahubog kining inyong amahan. Tiaw mo, moinom nga way kaon-kaon. Matulog nga magdulog og bino. Kada mata yarok! Bisan unsa na lay ipamaligya aron lang may ikapalit og bino. Way hunong ang iyang pag-inom adlaw-gabii! Unsang ataya ang dili madugta?”

“Maayoooo!!!!” tingog nga nagagikan sa gawas. Sa ilang pagpanambo...

“Mga pulissss!!!” ni Fred pang mikurog sa labihang kalisang. (Kataposan)