Sukli sa utang

 Gula 233

Namula ang nawong ni Mar nga naigo sa akong pagtamparos. Ingon sa naglagot siya sa akong gibuhat apan iya lang gipugngan ang iyang kapungot. Gihikap niya ang iyang aping nga maoy naigo sa akong pagsagpa.

“Duna bay angay nimong ikasuko sa akong gisulti nimo nga imo man kong gisagpa?” Gipangutana ko niya.

“Aduna,” mubo kong tubag. “Tungod kay wa kay respeto nako isip usa ka babayeng minyo. Mora ka’g nakamenos nako maong imo kong gibugal-bugalan. Unsay pagtuo mo nako, humok og ilong?”

Mikatawa si Mar sa akong gisulti. Niini, misamot ang akong kalagot niya. Nagpaminti na ako sa kasuko.

“May kataw-anan ba sa akong gisulti nga daw sa nahimuot ka man pag-ayo?” Ako na sab ang nangutana ni Mar.

“Molang” niya pa. “Mora man gud og gusto ko nimong patuohon nga tarong ka nga pagka babaye. Nagtuo tingali ka nga wa ko masayod sa imong sekreto.”

“U-unsay buot mong ipasabot?” Kalit lang nausab ang pamunto sa akong tingog.

Kaganina haskang isoga nako. Pero kalit lang milubad ang akong tingo’g ngadto sa pagkurog og diyotay.

“Nakita ko ikaw didto sa Tagbilaran usa ka higayon niana,” nagkanayon si Mar. “Kauban nimo si Lorte, ang ig-agaw sa imong bana. Ni-check in mo sa Traveller’s Best Inn.”

Wala ko makatingog. Kalit lang kong mibatig kaulaw. Nanglipaghong tingali ang akong nawong kay ingon sa nanginit man ang akong aping. Dili ko makaharong sa tinan-awan ni Mar nako.

“Mahimong itug-an ko ngadto sa inahan ni Ferdinand ang imong gibuhat, Editha,” gikan ni Mar nga mihulga nako.

“Ayaw,” nako pa nga gidutlan sa kahadlok ug kabalaka. “Ayaw kanag buhata...utang buot. Ihatag ko kanimo ang tanang pabor nga imong pangayoon basta dili lang nimo ibutyag ang akong sekreto.”

“Good! Naa ra man diay kana. Unya kaganina, nagpagahi-gahi pa kunokay ka. Gitamparos pa ko nimo.”

“I-I’m sorry. Di na kadto mausab. N-nakalitan lang ko ganina.”

“Unya...unsa na man? Mosugot ka na ba nga moanhi ko unyang gabii?”

“O-oo...” -- Sumpayan pa