Sukli sa utang

Gula 221

Sa walay paghunahuna og bisan unsa, mipaduol ko sa pultahan. Nagpadayon ang pagpanuktok didto sa gawas. Giablihan ko ang palid sa pultahan. Dihadiha mibantang ang bayhon ni Lorte nga nagbarog sa gawas sa pultahan sa kusina sa balay.

“Sulod dayon,” giingnan ko siya.

Abtik nga misulod ang ulitawo.

“Wa bay nakamatikod nimo sa imong pagpaingon dinhi?” Gipangutana ko siya human nako’g tak-op og balik sa pultahan.

“Nagtuo kong wa,” maoy iyang tubag. “Kaganina ra kong nagpahipi sa palibot. Nag-ipli-ipli ko sa mga punoan sa lubi sa likod ning balay samtang nangitag higayon nga makasulod.”

“Husto ang imong gibuhat nga sa kusina ka niagi.”

“Mas maayo gyud nga maneguro ta. Lisod na kaayo kun dunay makakita ug makabaton og pagduda.”

“Mao gyud.”

Kay naandam na man nako ang lamesa, nanihapon dayon mi si Lorte. Human og pangaon, gipanghipos ko ang mga plato, tinidor ug kutsara nga among gigamit. Gipanghugasan ko kini sa may banggera samtang si Lorte didto sa sala, nagtan-aw og salidang basketball sa TV.

Dihang nahuman na kos akong gibuhat, mibiya na ko sa kusina. Miadto ko sa sala. Gikuha nako ang remote control sa TV nga gipatong ni Lorte sa lamesita. Gipalong nako ang telebisyon.

“Nganong gipawong man nimo?” Nakapangutana si Lorte nga daw wala makaagpas sa akong gibuhat.

“Pagpili,” giingnan ko siya. “Ako, o ang TV?”

Dihadiha nakasabot ang tonto. Nakapahiyom siya human natugkad ang gidiga nakong pasumbingay.

Sa walay paglanganlangan, misulod ming duha sa kuwarto. Gigiyahan ko siya paingon sa akong lawak. Sa nakasulod na mi, wala na ko magpaabot nga si Lorte ang mohimo sa unang aksiyon. Akoy unang mihubo sa tanan niyang gisul-ob. Pagkahuman, ang ako na sab nga gipangsul-ob maoy iyang gipanangtang. (Sumpayan pa)