Dugos ni Eva

Gibasa nako ang text ni Carlo. Ang iyang mensahe nag-ingon nga nagpaabot na kuno siya nako sa iyang lawak. Iya na kong paadtoon sa iyang kuwarto.

Nasuta ko nga dili gayod magpabalibad si Carlo. Tumanan ko na lang siya sa iyang gusto. Total,  nahinayak na man ko sa pagtahan kaniya sa akong pagka babaye. Dili na ko makasibog sa amo nang nasugdan.

Naniid una ko sa pikas lawak. Mingaw na ang lawak ni Nang Badang. Nabati ko ang iyang hinagok. Nakatulog na ang lagas. Mihinay kog bangon ug mainampingong mipaingon sa pultahan sa akong lawak. Gihinayan kog abli ang pultahan. Pagkatukas sa palid, gibalik ko kinig tak-op. Miadto dayon ko sa lawak ni Carlo.

Nagsiga pa ang suga sa lawak. Nanuktok ko sa pultahan. Naabli dayon kini ug iya kong gipasulod. Gitak-op dayon niya ang palid ug gipalong ang suga.

"Ngitngit," mireklamo ko kay kuwap ra kaayo ang kahayag sa lampshade nga nahimutang sa ulohan sa kama ni Carlo.

"Sagdi lang god," niya pa. "Kagabii bitaw ngitngit man sab. Pero naka-score man lagi tag kaduha."?

Gikusnit nako ang kilid ni Carlo. Miagik-ik siya sa akong gibuhat.

"Sugdan na nato ang sultada," niya pa.

"Unsay sultada?" Misikmat ko. "Unsay pagtuo nimo, manok?"

"Susama man sab sa manok kay ato mang sabongon kining atong mga binuhi."

Wala na ko motubay sa ulahi niyang gisulti.

Pagkilab sa pipila ka gutling, kalit lang kong gigakos ug gihagkan ni Carlo. Iya kong gibaswat ug gipahigda sa mahunolhunol niyang kama. Dayon iyang gitangtang ang tanang salimbong sa akong lawas. Gisunod usab niyag tangtang ang iyang gisul-ob. Unya iya kong gitapuk-an. – Sumpayan pa