May utlanan ang kangitngit

(Gula 17)

Gibati ko ang tumang kasakit. Migakos kog maayo kang Reuben sa tuyo nga mapuypoy og diyotay ang kasakit nga akong gibati tungod sa pagsulod sa pagka lalaki niya sa akong pagka babaye. Nabatyagan ko nga piot ra ang akong pagka babaye alang sa pagka lalaki ni Reuben. Husto sa gidak-on ang iyang kargada.

“Antosa lang, Kaycee,” ni Reuben pa sa hagawhaw nga tingog. “Ingon niana gyud ang  first time. Mawala ra kana.”

Milihok na usab ang sampot ni Reuben aron iduot ang iyang pagka lalaki sa akong lapsanan. Gikumhan nako ang bukobuko ni Reuben ug giitlib ko ang akong wait sa tinguha nga maantos nako ang kasakit. Gipasagdan ko si Reuben nga nagpadayon pagsansan hangtod nga misangkad ang iyang pagka lalaki sa kahiladman sa akong pagka babaye. Sa makadiyot mihunong siya nga ingon sa gikutasan. Sa akong pamatyag, ingon sa napuno pag-ayo ang akong pagka babaye sa kargada ni Reuben.

Wala madugay, misugod nag lihok ang lawas ni Reuben. Nag-atras-abante ang iyang sampot. Nunot niini, ingon sa nagsulod-gawas usab ang iyang kargada sa akong lapsanan. Inanay nga mikamang sa akong kalawasan ang dili masabot nga sensasyon. Unya, dihang gipaspasan na ni Reuben ang pag-atras-abante, gibati ko na ang hilabihang kalalim. Morag gibayaw ko sa langit.

“Paspasi, Reuben,” matud ko nga naghangos. “Sige pa...”

Misamot ang kalihokan sa lawas ni Reuben. Ang iyang kargada ingon sa naggukod sa mga kamot sa taknaan ang kakusog sa pagsulod-gawas niini sa akong lapsanan. Mas paspas ug mas pinasangkad na ang pag-indayog ni Reuben. Unya, nabatyagan ko nga ingon sa nindot na kaayong i-utong tungod sa kalalim nga dili ikahubit sa pulong.

“Kaycee, I’m coming...!” Tuaw ni Reuben nga misamot kakusog ang paglihok sa sampot. “Oh, my God...!”

Ug nagdungan kami pagsangko sa kinapungkayan sa himaya. Nabatyagan ko nga daw may init nga likido nga mibuhagay sa akong kahiladman. Mihunong na sa pag-indayog si Reuben apan wala pa niya tangtanga ang iyang pagka lalaki nga nag-ungot sa akong pagka babaye. – Sumpayan pa