Bisan Kasilagan Pa ang Langit

Dugdog, kilat, bunok sa uwan...ang kalibutan naglagubo,

Nagdag-um ang langit nga daw wala mahimuot sa panghitabo.

Gusto usbon ang kagahapon?

Dili na kay bisan ang mga uwat nagpabiling timaan sa gihapon.

Buhii na intawon ang galamhan sa tumang kayugot,

Ang dughan nga sa tumang pagbangutan naghuot,

Nga sa hinanali mong pagkawala,

Daw nahanaw na usab ang pagpanimpad ug pagmaya.

Gikasilagan ang kaugalingon,

Dili matukib kun asa man paingon,

Ngano ug ngano man nga dili motugot ang akong tam-lag,

Nga unta ikaw man ang giya ug damlag.

Gusto kong muduyog ang kalibutan sa tumang kasubo,

Apan pakyas ug pakyas gayud ako,

Bisan kasilagan ko man ang langit,

Kini magpabiling babag ug dili uyon nga ako magpabilin sa kangitngit.

Padayon ang kinabuhi sa pakigbisog,

Kay kini dili itugot ug kinahanglang maisog,

Pagkahuman sa dakung unos, nagpahipi ang bangaw sa bag-ong adlaw,

Ayaw huna-hunaa nga ang tanan sa hingpit mahanaw.

Kining tanan usa ka pagsuway sa katakus,

Nga dili makapukan sa pagtoo nga bug-os,

Dili mosugot ang labing Makagagahum nga mabugtaw sa kalautan,

Ang Iyang anak nga mahimo unyang dalangpanan.

Kay ang tanan lumalabay lamang,

Sa gihapon ang mahimong mananaog sa katapusan,

Padayon kay ang kalampusan para sa mga sarang mahaw-as sa kangitngit,

Padayon, bisan pa gikasilagan mo na ang langit.