Sa Akong Pagmata

Sa akong pagmata, nadungog ko ang tingog sa akong konsensiya.

Ako kahay angay sa pagka pinili nga akong naangkon?

Nahisalaag na ako sa dalan makausa, mga kasakit ug kagul-anan

Akong naangkon. Ako kining gipangitaan og tambal, apan sa

Kalapokan ako nitidlom. Nahubog ako sa kinaadman ug kaharuhay,

Natilawan ang kinabuhing puno sa mga pagdayeg.

Kun akong tan-awon, tin-aw ang tanan, kalipay ug kasadya,

Way kasudlan, apan sa akong tan-aw morag may kulang, usa ka

Pangutana sa kaugalingon nga makalilisang.

Malipayon ba ako sa kinabuhi nga akong gisubay ug makaluwas

ba kanako ang tanan nga akong naangkon?

Bugtong pagbakho ang nadungog kong katubagan.

Binhod ang akong utok ug nagkurog ang kalawasan.

Sa dugay’ng panahon wala ko mahunahunai, Diyos ang naghatag,

Siya ang nahibalo sa tanan, apan di ko man lang siya napasalamatan,

Ug nahibalik kaniya ang mga pagdayeg.

Nahigmata ako gikan sa hataas nga pagkahinanok.

Dawaton kaha sa Amahan ang pagbasul kong tim-os?

Puno Siya sa kaayo ug padayon nga nagmatuto,

Bisan sa akong mga sala ug mga paglapas.

Sukad niining adlawa ang tinud-anay nga pagbag-o sa kinabuhi.

Aron maandam ko ang kaugalingon sa kaluwasang moabot.

Ako unta iyang ubanan sa akong mga pagpanaw, nga dili matumba,

Sa unsa mang mga kakulian, ug mga muabot nga kagul-anan.

Bugtong kong hunahunaon, may usa ka lungsod nga balaan,

Nga naghulat kanako.