Kaniadto, ang matag bagtok nga nahimo
Sa lumad mong mga lapalapa --
Daw huni nga mananoy sa kinaiyahan,
Sama sa ritamo sa balak ni Vicente Ranudo
Nga imong gitugtog sa kasingkasing
Sa mga aseros nga naghaw-ang;
Sa nagkuros nga kadalanan sa dakbayan.
Matag dapat sa mga tiil sa kinabuhi,
Hilom mong giantos ang mga kasakit --
Gani ang luta sa mga kaakohan,
Nga nahulman sa mapailobon mong dughan,
Nagtala sa inadlawng kasugiran
Ngadto-nganhi sa ilang mga paglakang.
Bisan nahanaw na ang mga tunob
Nga nahulad sa mga tiil ni Maria Clara,
Sama nga nahanaw ka na usab
Diha sa gugma sa modernong Pilipina --
Apan may handomanan kong gibilin
Sa natad sa tiunay kulturang tabonon.
Sa kamingaw sa imong pagtalikod,
May gugma pa nga nawili sa imong bayhon,
Kay kanimo natagik ang matahom balak,
Timailhan sa tiunay gyod nga Arte --
Mahanaw ka man o mawala na sa dayon
Buhi ka kanunay sa sulod ning dughan...!