Tinuhoan ni Lola

Hilabihan nakong kahingangha,

Sa mga pasidaan kaniadto sa akong lola

Dihang mipuyo ako sa ilang panimalay nga karaan

Sa kabukiran, layo sa  dakbayan ug buhilaman.

Ang pagpanilhig sulod sa balay gidili inig ma gabi-i

Kay ang mga grasya nan, maapil sad og kasilhig, maapiki.

Ug mo inom ginamit and baso dili sapawon

Kay ugma damlag, ug maminyo duha ang pangasaw-on.

Ang nagsikit nga saging kahibulungan,

Gidili ang pagkaon ug dili ibuwag, kay unya makalilisang

Mahitabo unya anak sa ma-asawa, katingalahan,

Kay kaluha ug magsikit, yaga-yagaan sa mga silingan.

Daw sama nga nasunog ang balay,

Tungod sa bagang aso, murag daob, apan wala man diay.

Kay nagdabok og uling si lola, gibutangan sa palina,

Siging-siging sa buyag ug sa akong kakulba

Mikalit pagkahanaw ang bulan usa ka gabii,

Kay gitukob sa bakunawa ang bulan, nahurot wa gani binli.

Ako nga walay kalibutan,

Mokaratil og dagan, magkurog intawon tungod sa kalisang,

Ambot diin mahikaplagi, ug kinsang mga kasulatan kini.

Basin sa karaang napta, kay wala man ni sa Bibliya.

Kining mga tinuhuan sa atong katigulangan, angay nang hikalimtan.

Panahon ta karon high-tech na ug nagkabag-o, patuotuo dili na uso.