Karong adlawa Nobiyembre 30, ang ika-160 nga kasumaran sa pagkahimugso sa usa mga bantogang nasudnong bayani sa Pilipinas, si Andres Bonifacio nga natawo niadtong Nobiyembre 30, 1863.
Sa mga nakahinumdom pa sa leksiyon sa kasaysayan, si Bonifacio mao usab ang
gitawag nga Amahan sa Rebolusyon sa mga Pilipino batok sa Espanya kaniadto.
Usa siya sa mga lider nga ni-organisar ug nahimong Supremo sa Kataastaasan,
Kagalanggalangang Katipunan ng mga Anak ng Bayan o mas naila nga “Katipunan,”
usa ka kalihokan nga nagtinguhang maangkon sa Pilipinas ang kagawasan gikan sa
koloniya sa Espanya.
Niadtong Mayo 10, 1897, si Bonifacio gipatay ni Major Lazaro Macapagal subay sa
mando sa Consejo dela Guerra o War Council tungod sa iyang matud pa rebelyon
nga gilusad batok sa gobiyerno sa Espanya.
Nahimo siyang inspirasyon sa mga Pilipino kauban sa uban pang mga nasudnong
bayani sa Pilipinas tungod ilang giula ilang kinabuhi para sa kagawasan sa nasud.
Apan karong panahon, gihimo na sab siyang simbolo ug ang ilang rebolusyon
kaniadto sa mga militanteng pundok nga nagsige og martsa diha sa kadalanan kun
duna silay dili mauyonan nga gihimo sa gobiyerno.
Halos tanan nalang isyu sa sosyodad sa nasud nga wala mauyoni sa mga militante,
kabitan kini og timplang ‘rebolusyonaryo’ pinaagi anang mga pagmartsa ug
demonstrasyon sa kadalanan, mga piket, mga transport strikes, welga ug uban pa.
Kasagaran may kalabotan sa ekonomiya, petrolyo, human rights, social issues,
edukasyon ug daghan pang uban nga wala naglambigit og koloniyalismo o
pagpanakop sa ubang mga nasud sa mga Pilipino.
Dili parehas ang tumong sa rebolusyon sa panahon karon ug sa rebolusyon nila
Bonifacio ug ubang mga nasudnong bayani sa Pilipinas.
Sa ilang panahon, klaro kun kinsa ang kontra, mga langyaw nga mananakop sama sa
Espanya. Walay laing gustong makita ang mga bayani sa mga Pilipino, panaghiusa
gyud unta sa tanan. Apan layo pa kaayo ang latason tungod kay idlas ug lisod pa
gihapon kini alang sa uban tungod sa ilang personal nga interes.