Ang awit nagkanayon: “Sa imong mga kamot Amahan, ang amo karong igsuon itugyan, dawata siya sa paraiso, malaumon kami O Ginoo.”
Dunay insidente nga dunay tulo ka mga parokyano nako intawon ang nagsunod og kamatay.
Ang duroha hinuon makasabot ta kay edaran naman ug masakiton usab.
Apan dunay usa nga batan-on pa ang gipatay pinaagi sa pagbanhig. Usa pa ka buok tawon ang iyang anak ug bata pa ang iyang asawa.
Ako man gani ang nagkasal ining duha apan subo palandungon nga ang maong panagtipon wala molungtad kay ang kamatayon mao naman ang nipakgang sa panaw nga bag-o pa lamang gisugdan.
Ang kinabuhi sa tawo sama sa kamot nga mag-agad kun sa unsang paagi nato kini gikuptan.
Sa laktod kun sa hugot kita mokupot mamahimong ang uban ug kita mahikot ug mapig-ot.
Kun lugak nan, mahimong kita matagak. Hinuon kun ang Dios maoy atong pakupton mamahimo kitang makaseguro sa atong kaugalingong kaugmaon.
Ning atong panahon karon makalibog kaayo ang tanan.
Kini tungod kay daghang mga tawo ang mapasaligon kaayo nga maoy mangama kanato sa kaulahian apan at the end sila mismo maoy nibiktima kanato ug maoy nituok kanato.
Apan dili kita angayan nga mahadlok. Ngano? Tungod kay gitugotan nato sila nga maoy mihulma sa atong kaugalingong ugma.
Hinumdomi wala nato kinahanglana ang uban aron kita mahingpit.