Napaakan sa ungo nga itoy

Usa ka sayong buntag dihang nanaog si Milot sa silong maoy misugat sa iyang mga mata ang nindot ug bigot kaayo nga itoy nga ang kolor kabang. Nalipay si Milot kay wala man sila’y itoy ug iya dayon kining gikugos. Mura’g anad ang maong itoy. Ug dihang iya kining gidala sa itaas aron iyang ipakita sa iyang nanay Soling, misinta sa kasuko si Soling.

“Sus, Ginoo ko, Milot, ayaw tawo’g kompiyansa anang itoy kay lala ra ba kaayo na sila’g pinaakan!” Langgis ang tingog sa iyang inahan.

“Anad man kaayo ni, Nay,” ni Milot pa nga mihapuhap sa ulo sa itoy. “Ato ni siyang buhion, kay wala man tay iro dinhi sa atong balay.”

“Ah, dili ko gusto’g iro, kay kun makapaak kita maoy magproblema sa napaakan,” ni Soling nga mibalibad.

“Sige na gud, Nay, gusto ko’g iro nga maoy mobantay dinhi nato,” mura’g kahilakon si Milot. Ingon sa naluoy si Soling ug misugot na lang siya. Pero, nangutana siya,” kun pangitaon gani na sa tag-iya, kinahanglan nga imong iuli.”

Miyango si Milot. Unya pagkasunod adlaw dihang gilawgan ni Milot og kan-on nga binahogan og utan nga sinubakan og isda kalit lang gipahit si Milot ug miagas ang dugo sa iyang tuong kamot.

“Ayaaay! Nganong imo kong gipaak, ha, Kabang?” iyang gilabtikan ang dunggan sa itoy. Imbes, sakitan, mitutok hinuon kini kang Milot. Pagkahapon dihay tiguwang babaye nga nangayo’g katahoran ni Soling.

“Inday, kanang itoy, ako na. Nikuyog sa iyang inahan adtong usang gabii ug wala na katultol sa balay, he, he, he, kamo diay ang nakapunit ining itoya, he, he, eh,” mipahiyom ang tiguwang babaye.

Nakaila si Soling sa tiguwang, kini mao si Toyang mangtas. Pagka-ugma sa gabii, si Milot nagsige na’g wakwak ug unya mituwad kini.

“Nay, nay napaakan ko adtong itoy, wakk, wakk!” ni Milot pa.

“Ginoo ko, itoy to ni Toyang ungo! Mao diay nga nagtuwad ka Milot kay usa ka na ka ungo!” Ug miluom si Soling sa paghilak. (Kataposan)