“Unsa man Jeff… anhaon tika diha aron ako ka’ng masahean?” matud ni Janeth. Bisan og diha lang sila nagsultihanay sa telepono apan naklaro ni Jeffrey nga nagngisi si Janeth samtang militok niini.
Nakahuna-huna si Jeffrey nga patolan niya si Janeth, iya kini’ng sakyan sa pagpangomedya niini. “Kanindot kaha kun dia ka karon sa akong kiliran Neth unya imo ko’ng masahean, ako na tingali ang labing palaran nga linalang niini’ng kalibutan,” matud ni Jeffrey nga nahaagik-ik.
“Tan-awa dili ba mibalik na ang imong kalagsik kay napakatawa man tika Jeff. Matud pa bitaw sa nabasahan nako sa libro nga laughter is the best medicine,” ni Janeth pa. Diha pa makabantay si Jeffrey nga gikomedyahan ra diay siya ni Janeth.
“Abi ba nako og tinuod ang imong tanyag Neth nga masahean ko nimo. Mawagtang g’yud unta ang akong kakapoy,” giingnan ni Jeffrey ang dalaga. “Dili ‘sab maayo tan-awon uy nga moanha ko sa inyo. Maayo’g uyab pa unta kita kay puwede ra nga moanha ko diha,” pasabot sa dalaga.
“Aw mao ba? Kun manguyab ko nimo, sugton kaha ko nimo Neth?” gisukna sa ulitawo si Janeth. “Dili pa ko makatubag ana kay wala ka pa man manguyab nako.
Panguyab usa,” dali nga tubag sa dalaga nga nagpahiyom.
Ingon sa nahagit si Jeffrey sa mga gisulti ni Janeth. “Ang tinuod Neth, sa una ko pa lang nga pagkakita nimo kaganina, nabihag mo dayon ang akong kasing-kasing. Dili ko maghago sa akong mga oras pag-uban-uban nimo kun wala pa ako’y gitipigan nga paghigugma,” matud ni Jeffrey.
“Pag-sure diha Jeff uy,” matud ni Janeth dayon gibuhian ang lanog nga katawa. (Sumpayan)