Siya ug ako sa kangitngit

Gula 10

Gipiyong ko na lang ang akong mga mata. Wala ko kapugngi ang paglugmaw sa akong mga luha. Mura’g wala na ko’y mahimo pa. Wala na’y paglaom nga makalingkawas pa ako gikan sa akong ig-agaw nga buot moamong-among nako.

Molampos na g’yud tingali siya sa pagkunis-kunis sa gihay sa kaputli sa akong pagka babaye.

Naniid ko kun unsay sunod buhaton ni agaw Paulo. Buot ko’ng molihok pero dili ko makahimo. Gipiog ko sa kaluya. Gawas pa, ang kutsilyo nga gigunitan ni Paulo gidul-it na sab niya sa akong liog.

Nabatyagan ko ang paglihok sa bat-ang ni Paulo. Nunot niini, diha’y gahi kaayo’ng butang nga ingon sa midugkal sa akong bilahan.

“Aray! Milighot ang maong mga pulong gikan sa akong baba gibati ko ang kasakit. Nagpadayon si Paulo sa pag-arangkada. Nagpanukmod ko ka’ng agaw Paulo kay dili ko buot mga mahinayon ang buot niya’ng buhaton nako. Apan gipugngan ko niya’g maayo aron dili ko makalihok.

“Ayaw paglihok aron ta madali!” nagkanayon si Paulo nga nagpadayon pagmaneho aron makasulod sa akong gingharian.

Ug unya, mura ko‘g nahugno. Milampos gayud si agaw Paulo sa pagsulod sa akong gingharian. Kutob na lang ko sa paghilak. (Sumpayan)