Nakita ni Roland nga gipiyong dayon ni Kenneth ang iyang mga mata samtang naghigda sa kama nga nagtakilid. Gihubo ni Roland ang iyang sapatos ug medyas. “Unya, asa man ko karon mohigda Kenn?” gisukna ni Roland ang amiga.
“Diri gud tupad nako, pero wala man kaha’y hilabtanay,” matud ni Kenneth nga mibuka sa iyang mga mata ug midalit og matintalon kaayo nga pahiyom ngadto ni Roland. Nahauknol si Roland nga nagsud-ong kang Kenneth samtang siya nagpabilin nga nagtindog.
Gisud-ong niya ang bayhon ni Kenneth. Karon nga naghigda na si Kenneth sa mahunol-hunol nga kama, mihulma pag-ayo ang iyang sampot ug gamay nga hawak nga nakapapukaw sa pagka lalaki ni Roland.
Anam-anam nga mituyhakaw ang iyang “junior” ug natawo sa iyang huna-huna nga suwayan niya’g hangyo si Kenneth kun mahimo ba nga lapason nila ang ilang gikasabotan.
“Sige na… dili ka pa mohigda kay matulog na ko,” misamot kamatintalon ang paraygon kaayo’ng tingog ni Kenneth. Mitupad paghigda si Roland kang Kenneth ug wala gayud niya tuyoa nga nagakos niya ang dalaga.
“Uy, uy.. wala ra ba ta’y hilabtanay ha? Sabot baya ta. Mangatulog ra baya ta dinhi,” matud ni Kenneth apan sa matintalon kaayo ug paraygon nga tingog. Nasabot ni Roland nga dili gayud tininuod ang pagbadlong ni Kenneth kaniya.
“Kenn, mura’g dili g’yud ko makapugong sa akong gibati samtang nagsud-ong sa nindot kaayo nimo’ng lawas. Buang g’yud tingali ko kun palabyon pa kini’ng higayona,” giingnan ni Roland si Kenneth samtang nag-anam kahugot ang iyang gakus. (Sumpayan)