“Kinsa man diay tong nahiabot, Jezebel?” Usisa ni Edward.
“Si nanay Ludy,” laktod kong tubag.
“Wa ba siya magduda nimo?”
“Wa man tingali. Pero nasuko kay dugay kong nakaabli sa pultahan.”
“Unsa may imong gihimong alibi?”
“Akong giingnan nga nakatulog ko. Okey na. Wa nay problema.”
“Kuyawa nako, uy. Abi nako’g masakpan na ta.”
“Ikaw man gud. Dili ka man matagbaw og kaduha ra kun wa ka pa mohangyo og ikatulo, di unta kadto mahitabo nga hapit ta masakpi ni Nanay.”
“Sorry na,” maguwang sa hagawhaw ang iyang tingog.
“Unyang gabii mosulod ko sa imong kuwarto.”
“Ikaw gud. Basta, pag-amping lang nga dili ka masakpan.”
Nagpadayon ang kinawatkawat nga pagtagay namo ni Edward sa lawasnong kalipay.
Nianang pagkabuntag, human makaligo, namahaw dayon ko. Pagkahuman, nag-ilis ko ug migikan paingon sa eskuwelahan. Sa usa ka eskina, nakita ko si Edward nga nagbarog. Misugat dayon siya sa iyang pagkakita nga nagdangadanga na ko sa iyang nahimutangan. -- Sumpayan pa