Sama sa gilubong ang mga tiil ni Rey sa timgas nga balas. Wala siya makalihok. Gipagahi niya ang iyang liog aron dili siya matental paglingi ngadto sa madre nga nagbarog sa iyang luyo.
Pagkilab sa pipila ka daklit nga gikupoan sa kahilom, si Rey, bisan iyang nabatyagan nga daw gipatongan og mabug-at nga puthaw ang iyang mga tiil, milugos paglakang aron pagpahilayo kang sister Veronica.
“Rey, kadiyot lang...”
Daw nangapusgay ang tingog ni sister Veronica nga nakapahunong na usab ni Rey sa paglakaw. Apan gipugngan gayod niya ang iyang kaugalingon nga dili makalingi ngadto sa madre.
“N-nasayod ko nga mibati ka’g dili tiaw nga kahiubos kanako,” nagkanayon si sister Veronica nga mihinay pagduol kaniya. “Nasayod ko kun unsa kasakit alang kanimo ang akong gibuhat.”
“Milabay na kadto, sister Veronica,” namulong si Rey apan wala gihapon siya moatubang sa madre. “Kalimtan na nato kadtong hitaboa.”
“Dili pa ulahi ang tanan, Rey,” ni sister Veronica pa. “May panahon pa aron magsugod kita og usa ka masaarong kinabuhi.”
“Mas makaayo alang kanato nga kalimtan ang kagahapon,” ni Rey. -- Sumpayan pa