Amahan ko, sa imong mga kamot, itugyan ko ang akong kalag

Sa matag adlaw, namatikdan ko nga nagkalainlain lang ang mga tawo nga moduaw sa gihigdaan kong lawak sulod sa among balay— mga paryente ug kahigalaan ko sa kompaniya nga kanhi akong gidumala ug mga suod kong kaubanan sa relihiyosong kapunongan nga akong gi-membrohan uban sa pinangga kong asawa ug mga anak.

Sa kanunay, anaa sa akong kiliran si Leny, uban sa tulo namo ka propesyonal nga anak, sila si Leo, Rico ug Rene, panahon sa kagabhion, human sila makalingkawas sa tagsatagsa nila ka mga opisina. Nasayod na silang tanan nga inihap  na  lamang ang akong mga adlaw, may tagal na ang hinulaman kong kinabuhi.

Kanser sa utok ang akong sakit ug wa nay alibyo ang tanan, bisan pa’g mogasto mi og minilyon ka pesos sulod sa ospital. Maoy hinungdan nga milanat na’g usa ka bulan nga ania na ko maghigda sulod sa lawak sa akong balay, human ko gipagawas sa espesyalistang doktor nga nag-atiman nako sa ospital. Lima ka bulan kong na-admit sa ospital dihang sagunson na ang pagsakit sa akong ulo.

“Ayaw lang og kaguol, Leny! Gidawat na nako ang tanan. Andam na ko sa akong kamatayon. Wala na koy kawilihan, Len...!”

“Nag-ampo mi kanunay, Ernie, uban nila ni Leo, Rico ug Rene. Ning kasaulogan sa Biyernes Santo, basin diay ihatag sa atong Ginoo ang iyang milagro nganha kanimo...!”

Husto, Biyernes Santo man diay ron, Len! Bantog ra nga nahanduraw ko ang mga kasakit ug pag-antos sa atong Manunubos! Sama usab sa gibati kong mga pag-antos ug kasakit. Nakakumpisal na ko sa tanan, Len. Ug limpyo na ang akong kaugalingon, ang kalag, nga mobiya, ibabaw ning kalibutan! Andam na kong moatubang sa atong Ginoo...!”

Kalit kong miping-it. Daw gikutaw na sab ang akong utok sa tumang kasakit. Mora’g may mga talinggab nga mitusak ilawom sa akong ulo. Naseguro ko nga ning adlawa sa Biyernes Santo mao ang akong tagal. Andam na ko. Limpyo na ang akong konsensya. Naghinulsol na ko sa tanan kong mga sala.

Gikumpisal ko na kini sa usa ka pari. Nangayo na ko’g pasaylo sa akong asawa ug mga anak ug sa kompaniyang akong gidumala. Oo, gikumpisal ko na ang tanan sa pagbaton ko’g daghang babaye nga akong gikarelasyon, sa daghang palusot kong transaksiyon sa  kompaniyang akong gidumala aron magtumpitumpi ang akong mga kikbak nga madawat.

Nangayo na sab ko’g pasaylo sa tanang kauban ko sa relihiyosong kapunongan nga igo lang ko sa pulong apan wala nako gipakita sa buhat.

Milimbag ko’s kasakit. Miagulo. Midaghong. Sa danag kong kahimatngon, nasulod pa sa akong pandungog ang minatay nga hilak sa akong asawa ug tulo ka propesyonal nga anak, nga ania na gayud sa kiliran sa akong kama ning udtoha sa Biyernes Santo. Sa nagkanguhal kong tingog, nakaahat ko’g tuaw “Amahan Ko, Sa Imong Mga Kamot Itugyan Ko Ang Akong Kalag....!”

Mituyok ang akong panan-aw. Nabatyagan ko ang hunat nga kasakit, nunot sa paghagtos sa katapusan kong gininhawa. (Kataposan)