Nalarag ang paghandom

Duol na siya sa balay nilang Criselda ug samtang nagpadayon siya paglakaw subay sa usa ka dalandalan nga gipamutangan og mga tanom nga bulak, kalit lang may misangpit kaniya. Si Ogie, ang ig-agaw ni Criselda. Kada pamisita niya matag gabii niadtong mga higayon nga iya pang hinigugma ang dalaga, si Ogie maoy muhatod kaniya paingon sa karsada sanglit way suga kining agianan dinhi ug layolayo gikan sa karsada.

“Sergio, ikaw ni,” ni Ogie pa.

“Oo, ako ni. Ug kun wala ko malimot, ikaw si Ogie, di ba?”

“Oo, ako ni, Serge. Sus, dugaya na sa mga adlaw no. Ug karon ka pa makabalik dinhi,” ug milantaw si Ogie sa karaang balay nila ni Criselda.

“Kumusta siya, Ogie,” hinay ang tingog ni Sergio nga ang gipasabot mao si Criselda.

“Naa man si Criselda. Pero...” Midiyong ang mga mata ni Ogie.

“Pero, unsa, unsa man diay, ha, Ogie?” miiknat ang kilay ni Sergio nga mora’g gibati’g kahibulong sa sinultihan sa ig-agaw ni Criselda.

“Lahos lang didto sa ilang balay, Serg,” ni Ogie pa. “Maayo makita mo ug masusi mo ang kahimtang karon sa imong hinigugma, aw, di ba nagbuwag man mo, iya ka mang gibuwagan?”

Miyango si Sergio.

“Oo, niadtong gabii nga kusog kaayong mibunok ang ulan, ug puwerte nakong basaa sa ako nang pagpauli. Pero alang kang Criselda, buwag na mi, pero alang nako, kanunay kong gihandom ang among mga panagkuyogkuyog, ug labaw sa tanan ang among pagminahalay...”

“O, sige, Sergee, lahos na didto...” agda ni Ogie dayong lakaw tipas og laing dalan.

Karaan ang balay nila ni Criselda. Gilibotan og dagkong mga kahoy ug bungahoy. Nindot paminawon ang awit sa mga langgam ning orasa sa kaudtohon ug ingon sa buhi pa gihapon sulod sa kasingkasing ni Sergio ang ilang mga katawa ni Criselda samtang manuroy sila sa bungtod.

Pag-abot ni Sergio sa tugkaran sa balay nga karaan, may nabati siyang mora’g tingog sa usa ka babaye nga nagkantakanta ug sinati ang maong tingog -- tingog ni Criselda ang iyang nabati. Apan, human sa pagkantakanta niini, mobanos ang kagiki ug katawa, dayon sundan kini og singgit-singgit. Ang nakapatandog sa kasingkasing ni Sergio mao ang pagsinggit-singgit niini nga naglitok sa mga pangalan sa tawo ug apil na siya niini. Tulo ka tawo ang gilitok niini, matud pa niini.

“Hain na kamo, Felipe, Marco ug Sergioooo... balik kamo kanakooo ... apan ang labing mahal kooo ... mao si Sergiooooo......!!!”

Unya gisangpit si Sergio sa usa ka gulangong babaye, nakaila siya niini, si nang Amalia, ang inahan ni Criselda. May kauban siyang usa ka bata nga nagpanuigon pa’g diyes anyos.

“Sergio, dayon ... kadugay na bayang wala ka na mahibalik dinhi sa amo,” ni nang Amalia. “Lito, amen ni papa nimo Sergio...”

“Ha, nganong papa man, ha, nang Amalia?” naglibog si Sergio.

“Pagbiya nimo, Serg, buntis si Criselda. Ug mao kini ang bunga sa inyong pagminahalay.”

Gihalog ni Sergio ang bata ug dayon misaka siya sa itaas ug didto nabantang sa iyang mga mata si Criselda nga puwerte nang daota ug kuyos na ang mga panit. Kahilakon nagtan-aw si Sergio apan nahanaw na ang kanhing Criselda nga maoy gipitik sa iyang kasingkasing kay anaa na man kini sa kalibotan nga wala nay kasub-anan. (Katapusan)