Akong gibilin ang akong kasingkasing

Samtang nakigsulti ko sa usa sa mga miyembro sa Pibmai, mitawag nako ang maghatod nako sa Candoni.

“Gal, adto na ta!”

“O, sige, kadiyut, lang,” dayon kong duol sa mitawag nako. Miduol usab ang anak ni Eba.

“Gal, balikan mo ako dito,” matud niya sa tinagalog.

“Oo, kahit anong mangyari, balikan kita rito,” dayon kong angkas sa motor. Sa nakadagan na kami og  pila ka kilometro ngadto sa ubos, milingi ko ug mihangad. Nakita ko dayon ang tulo ka dagkong bandera nga nagkayab-kayab, ang bandera sa Amerika, ang bandera sa Pilipinas ug ang bandera sa Pibmai. Didto sa ubos, tupad sa flagpole, gamay na lang kaayong tan-awon ang anak ni Eba nga nagsud-ong sa nagkalayong motor.

“Nahibilin gyud ang akong kasing-kasing,” matud ko sa kaugalingon. “Siya na tingali ang babayeng akong ihulip sa luna nga gibiyaan sa namatay kong asawa.”

Bisan masulob-on akong mibiya sa Paraiso Ibabaw sa Bungtod, may kalipay usab akong natagamtam kay dala ko ang iyang kasingkasing bisan  nahibilin ang ako.

Dinhi sa Cebu City, sa lawom nga kagabhion ug sa mabugnaw nga kaadlawon samtang magsulat ako sa akong mga sugilanon alang sa Banat News, di ko kalikayan nga mahandom ang Paraiso Ibabaw sa  Bungtod. Magkita pa kaha kami ni anak ni Eba? Bisan kanunay kaming mag teksanay apan naghandom akong makabalik didto. Apan ang kaapike sa kuwarta ug sa panahon, maoy hinungdan nga wala pa gayud ako makabalik didto. Igo na lang ako sa pagpangindahay nga unta muabot ang panahon nga magkita pa kami sa anak ni Eba. (Katapusan)