Ang mga mata ni Serapin mangtas

Daghang nahibulong sa tinan-awan ni Serapin. Kini tungod sa sigahon niyang mga mata. Naay higayon labi nag motutok siya nga mora’g hait pa sa bangkaw ang iyang tinan-awan. Ug labing laksot tan-awon sa mga mata ni Serapin mao nga hilabihan na kasiga niini labi na karon usa na siya ka hingkod nga ulitawo. Ang iyang nanay Paulina ug tatay niya Luis nakamatikod usab sa kasiga karon sa iyang mga mata.

“Basin og duna kay Goiter, anak,” ni Paulina pa ngadto sa anak. “Ingon ana ra ba kana basta duna kay goiter, magsiga ang imong mga mata...”

“Pero, wala man mobudlat ang iyang mga mata, Paulina,” timang ni Luis ngadto sa asawa. “Kun duna kay goiter mobudlat man gyud ang imong mga mata nga mora’g molugsot na hapit...”

“Tay, Nay, abi ninyo, no, kanunay kong magdamgo nga laksot og mga nawong ug unya, dunay usa ka tiguwang nga motumaw didto sa akong mga damgo, nga matud niya, ako kuno iyang anak...” ni Serapin pa nga gibati og kabalaka ning iyang pagsige’g damgo og mga laksot nga mga nawong matag higayon sa iyang pagkatulog.

“Sige lang anak, kay ugma, Pista man sa Senyor, manimba ta, kitang tulo ni nanay nimo,” kalma ang tingog ni Luis nga misulti ngadto sa anak.

“Kinsang Senyor, Tay?” nagpakisayod si Serapin.

“Manimba ta sa Basilica del Santo Niño ug atong i-ampo ang nahitabo karon sa imong mga mata nga puwerting sigaha na...” ni Paulina pa usab.

Tuod, nianang pagka-gabii dihang sila na lang si Paulina ug Luis ang nagsultihanay kay si Serapin natulog na, ilang gilakbitan ang tinuod nga pagkatawo ni Serapin, nga kini dili nila tinuod nga anak. Ug nakahukom gani si Paulina nga ila na lang sultihan si Serapin bahin niini, apan misakgaw si Luis himuon na lang nilang tinagoan ang pagkatawo ni Serapin hangtod sa hangtod nga kini dili nila tinuod nga anak, kay si Luis usa na ka baog ug dili gyud makaanak. Unya, usa ka hapon may tiguwang babaye nga mianha sa ilang Paulina-Luis ug nangumosta kang Serapin.

Matud pa niini,“kumosta na ang akong apo, dako na ba siya, Inday....?”

“Kinsa ka man diay, Iya?” nangutana si Paulina sa tiguwang kinsa mora’g laksoton usab og nawong.

“Ako si Amandorang, ang apohan ni Serapin. Di ba mao man nay inyong gipangalan sa bata?”

Miyango si Paulina ug namulong, “kamo diay ang nagbilin sa bata pa kana si Serapin diha sa among hagdanan?”

Miyango ang tiguwang ug unya nananghid nga molakaw apan misaad nga mobalik aron pagkuha kang Serapin. Naglagot si Paulina sa hilom. Tuod, pagka-ugma nangadto sila sa simbahan sa Basilica ug nangaliya sila sa nahitabo karon ni Serapin. Nakat-on na sila sa pagmahal kaniya. Nianang pagka-ugma sa hapon miabot ang tiguwang babaye nga may kuyog nang usa ka tigulang lalaki ug nia sila aron kuhaon si Serapin.

“Amo siyang apo, kakita ka sa iyang mga mata, siga kaayo, ug tan-awa usab ang among mga mata, di ba siga pud kaayo,” sa  tigulang lalaki pa. Apan wala pa gani makahuman ang tigulang sa pagsulti may mitumaw nga batang kulot ug giabog ang duha ka tiguwang ug kalit silang nanglakaw nga mora’g nangahadlok.

Unya, miduol ang batang kulot ni Serapin ug gihikap ang mga mata ug dayon nananghid nga mobalik na sa iyang pinuy-anan. Pagka-ugma, ilang nakita ni Paulina ug Luis nga dili na siga ang mga mata ni Serapin ug nalipay sila ug dihang mibalik sila sa Basilica maoy nakita ni Paulina ang batang imahen ug  nahinumdom siya sa hitsura sa batang kulot nga miabog sa duha ka tigulang ungo nga buot untang mokuha kang Serapin. Dinhi miluhod si Paulina ug nagpasalamat sa Mahal nga Patron. (Kataposan)