Bugno sa duha ka ungo

Sayo pa ganing gabii nadungog na sa mga lumolupyo sa baryo Lagos-Ngipon ang tingog sa mora’g nanagkombating mga mananap. Tungod niini, gisusi ni Kapitan Balot kun unsay nahitabo nga ingon sa hilabihan kasaba sa may plaza sa baryo nga mora’g mga iro nga nagkombati. Midali ang mga lumolupyo pagsusi. Tuod, maoy ilang nakita diha sa may plaza ang duha ka dagkong iro nga nagbugno. Hilabihan gyud ka bangis sa duha ka iro nga nagpinaakay. Ang usa ka iro may kolor nga itom nga may puntik puti ug ang usa ka iro may kolor nga puti ug unya dunay itom-itom sa may dughan.

“Uy, ka mga dagko niining duha ka iro. Dili kini sila mga ordinaryong iro. Mga iro kini sa ungo o di ba mga ungo kini sila mismo nga nagbugno. Hoy, mga tanod pangandam mo, kay atong uwangon kining duha ka mga mangtas nga iro.”

“Ready na mi, Kapitan. Andam na mi sa sablig og tubig!” ni Bahug pa nga usa sa mga tanod sa Kapitan.

“O, sige, moihap ko’g katulo, ug magdungan ta’g sablig sa dala natong mga tubig! Okey?” Milanog ang tingog sa Kapitan.

“Okey, Kapitan Balot, no problem!” hapit magkadungan ang pito ka mga tanod ni Kapitan Balot.

Misugod nag ihap si Kapitan Balot,” uno, dos, ay...”

“Ayaw ninyog sabligi og tubig kanang duha ka iro nga nanagbugno. Ako’y mobadlong kanila, Kapitan. Motuo na sila nako,” ni Cristita pa nga anak dalaga ni Pedro-Silay nga gidungog nga labihan ka mangtas kay magtuwad matag Biyernes sa gabii didto sa may  luyo sa karaang kapilya.

“Kinsa man diay nang duha ka iro nga nagbugno, ha, Tita!” ni Kapitan Balot pa ngadto sa dalaga.

“Sila na si Itok ug Luciano, kapitan,” sa dalaga pa.

“Unsa diay, kun mao na, mga ungo diay kana sila?” nanagko ang mga mata sa Kapitan. Unya misinggit si Cristita nga mora’g mibadlong sa duha ka iro nga nagbugno.

“Hoy, Itok, Luciano, hunong na mo sa inyong panagbugno, uy, kay puwerte nang daghana sa mga tawo nga nanan-aw ninyo!” Sipa kaayo ang tingog ni Tita. “Wala mo mauwaw nga nia mo sa plaza magbugno! Aron mo masayod, way makaangkon sa akong gugma ninyong duha, mga bangis mo ug aron sad mo mahibawo, duna na koy uyab ug kini siya dili ungo nga parehas ninyo!”

Kalit nga nahunong ang panagbugno sa duha ka dagkong iro. Unya, hinayhinay sila nga mibalik sa kanhi nilang normal nga pagkatawo.

“Sila gyud diay si Itok ug Luciano. Mga mangtas diay mong dagko, ha. Kamo diay ang magsige’g wakwak dinhi sa atong baryo!” Hala mga tanod, lutosa kanang duha ug dakpa sila nga buhi! Milanog ang tingog ni Kapitan Balot nga mimando paglutos sa duha ka mangtas. Tuod gilutos dayon sa mga tanod sila si Itok ug Luciano kinsa tulin pa sa manatad ang dinaganan. Ug naninggit pa ang duha ka mangtas, “luya lang mo’g lutos namo ni Luciano, kay dili gyud mo kaapas. Ako pa ninyo may pag mamalik na lang mo sa inyong agi ug unya sultihi ang upaw ninyong kapitan nga si Balot, ugma wala na mi dinhi sa atong baryo...weeee!!! gibugalbugalan sa mga mangtas ang mga tanod nga tungod sa kakutas nanghunong na lang sa paglinutos. (Kataposan)