Maria Magdalena Gula 7

Nagtupad mi ni Elizar sa usa ka waiting shed nga may 500 meters gikan sa among balay. Ingon sa gidugkal sa kakulba ang akong dughan dihang gigunitan niya ang akong kamot ug gihimashimas ang akong palad. Mura’g  may dagaang sa kainit gikan sa iyang palad nga mitapon sa akong palad ug mikuyanap sa tibuok kong kalawasan.

“Gusto kong masayod, Maria,” ni Elizar pa, “kun gihigugma mo ba usab ako.”

“Hatagi una lagi ko’g higayon sa paghunahuna,” matud ko. “Karon pa gani ka manguyab nako, gusto diay ka nga sugton dayon? Ayaw lang gud pagdali.”

“Andam kong magpaabot bisan kanus-a, Maria. Apan kun nakaseguro ka na karon sa imong kaugalingon nga may pagbati ka usab alang kanako, nganong imo pa man kong paantoson? Nganong imo pa man nga dugay-dugayon? Karon na lang, Maria.”

“Unya si Kisaiah? Tingalig...”

“Ayaw na siya’g hunahunaa. Wa na siya’y labot sa akong kinabuhi. Gani may lain na man siyang uyab tua sa Cebu City nag-work kay usa man kini ka nurse. Busa wa ka nay angay kabalak-an bahin kang Kisaiah.”

Wala ko motingog. Gipamalandongan ko ang gisulti ni Elizar. Unya samtang nagduko ko, kalit lang niyang gigunitan ang akong suwang ug gipaatubang ako kaniya. Sa maong kahimtang, nagkatinutokay kami taliwala sa kangitngit. Ang amag sa among mga mata nagtimaan nga nagkasugat ang among mga tinan-awan. (Sumpayan pa)