Ang kabayo ni Isko

Si Isko lumad nga taga Duljo, Cebu. Ang iyang gipangabuhian o trabaho mao ang pagka kutsero sa tartanilya kon parada. Tungod lagi sa iyang tinuod nga debosiyon sa trabaho, nagpabilin siyang ulitawo (dili “ulit” nga tawo!) sa edad nga  40.

Buotan ug kugihan si Isko. Dili gyud siya mag-usik-usik sa iyang panahon sa bisan unsang bisyo. Alang kaniya, “Time is gold”.

Usa ka adlaw niana, sa dihang migawas na sa karsada si Isko aron mamasahero, kalit nga nag-wild ang iyang kabayo. Wala na kini modagan. Nagluos na hinuon kini pagpamatid sa dulong sa tartanilya!

Tungod niini, gilatigo niya ang iyang kabayo. Apan wala mohunong ang mananap pagpamatid.

Unya, nahilabay si Anoy nga amigo ni Isko.

“Bay Isko, unsa bay nahitabo?” nahibulong si Anoy.

Niiing tungora, ug wala damha, nasabak sa  panan-aw ni Isko nga nagpanlugnot sa kagahi ang “kuan” sa iyang kabayo. Nakamatikod usab niini si Anoy.

“Disiplinahon ko ning salbahis!” singhag ni Isko.  Ug dali kining miduol sa kabayo.

“Daw mihunghong ka sa dunggan sa kabayo...”

Igo lang miyango si Isko.

“Unsa man toy imong gihunghong nga kalit man lang mikuyos ug mihiyos ang nota sa kabayo?”

“Aaay...akong gihadlok ug gihulga ang akong kabayo nga kun dili gani mokuyos ang iyang “kuan,” putlon gyud nako!”

Tuod, dali rang mikuyos.

Dinhi, nanghugyaw pagpangatawa sila si Isko ug Anoy. (Kataposan)